In een periode waarin iemand een psychose meemaakt kunnen er ook bijzondere momenten van verwondering plaatsvinden. Tim beschrijft een van zulke momenten.
Hoe is het mogelijk dat je van de een op andere dag een compleet ander persoon bent? Ik kwam dichter bij mezelf, maar volgens mijn omgeving was ik ziek.
Verwondering is een belangrijke herstelfactor voor mij
“Tim, het gaat niet goed met je.. je hebt hulp nodig.”
“Maar, het gaat juist super goed pa, ik heb me nog nooit zó goed gevoeld.”
“Ja, maar dat is nou juist wat niet goed is, dat is de ziekte.”
Dit was het telefoongesprek met m’n vader eind 2013 na mijn eerste week in Ghana. Midden in de nacht, mediterend op een plastic stoel in de (moderne) compound van mijn gastgezin ergens in een dorpje in Tamale, aan het begin van een bijzondere ontmoeting.
Slapen kon ik niet, ik rustte alleen maar uit
Na de stress van het reizen had ik m’n spullen achtergelaten. Eindelijk had ik mijn plek gevonden. Eerder die nacht had ik ‘het licht’ gezien met een goddelijke boodschap. Ik begreep alles. Al mijn lasten en daarmee mijn ego waren abrupt verdwenen.
Vol extase en verwondering zat ik op die stoel, totdat ik opeens een aanwezigheid opmerkte. Een sprinkhaan kwam van buiten, de gang in gelopen.
Nee, dit was geen hallucinatie
Vlak naast me bleef de sprinkhaan stilzitten. Ik besefte dat stilte die ik in me voelde en de stilte die de sprinkhaan uitstraalde compleet hetzelfde waren.“Eigenlijk zijn jij en ik één, alleen in een ander omhulsel,” dacht ik.
Ik wilde hem aaien met m´n vinger, heel subtiel als bedankje. Met gefocuste precieze ging ik langzaam naar z´n kopje toe en streelde hem even. De sprinkhaan verroerde zich niet.
Rustig ging ik ging weer in mijn positie zitten en dacht na een paar seconden: “Het is goed zo, ga maar weer weg…ik wil in m’n eigen space.” Kort nadat ik dit dacht ging de sprinkhaan langzaam weer zijn eigen weg, alsof hij m’n gedachte echt had gehoord.
Ik voelde me zo verbonden met mezelf en alles om mee heen
Wonderen zag ik letterlijk om me heen gebeuren. Het kleine, de toevalligheid dat te bizar is om toeval te zijn. Die ontmoeting met de sprinkhaan draag ik tot de dag van vandaag met me mee.
De boodschap: gelijkwaardigheid, oordeelloosheid in vrede. Voorheen had ik vaak mijn oordeel al klaar liggen. Ik was minder toegankelijk en omringende me veelal met ‘dezelfde soort mensen’.
Dit hele subtiele moment in Ghana heeft mij een liefdevoller en opener mens gemaakt. Ik begrijp het spel van het leven. En mijn rol daarin.
Geef een reactie