In haar voorafgaande blog vertelt Wendy over haar ontmoeting met Leo. Een paar dagen later blijkt dat Leo overleden is en dat zij zij (dus) een overleden persoon heeft ontmoet. Verwarring. Wendy dacht dat ze gek aan het worden was. Vandaag het vervolg. Vier ogen zien meer dan twee. Toch? “Het zette mij echt aan het denken.”
Meredith had Leo ook gezien, geweldig ! Maar ik begreep er niets van. Waarom? Sinds de Apple Women had ik nooit meer zo’n verschijning gezien dus ik deed het af als iets uit mijn jeugd. Desalniettemin: Het voelde als een zegen. Een bevestiging dat er meer was tussen hemel en aarde. Maar ik kende Leo niet zo goed dus waarom ik? Misschien was hij gestrand hier op aarde? Vragen en nog eens vragen. Het onderwerp liet mij niet los.
Niet gek geworden
Toen een paar weken later zijn collega Henriëtta weer op bezoek kwam besloot ik haar te vertellen wat ik had meegemaakt. Zij reageerde niet geschrokken en in haar blik kon ik wel zien dat ze niet dacht dat ik gek was. “Ik moet je iets vertellen” zei ze. Kennelijk was Leo officieel heel lang geleden afgekeurd. Maar hij had een afspraak met zijn collega’s gemaakt. Namelijk als ik zou bellen voor een huisbezoek en hij voelde zich goed genoeg dan ging hij dat doen.
Geen wonder dat hij in zijn laatste jaar veel tijd voor mij had gehad. Hij zag het als een uitje! Hij kon blijven spelen met de honden en tijdens het thee drinken hadden wij het over de kynologie in het algemeen en bespraken wij mijn fok programma. Ik heb altijd genoten van zijn bezoekjes, en dat was dus wederzijds!
Deze ervaring liet mij nooit meer los. Het zette mij echt aan het denken over het zin van het leven. Ik voelde mij anders dan voorheen, hoe precies kan ik niet uitleggen. Maar het was wel heel aangenaam, rustig. Een soort tevredenheid of acceptatie dat alles altijd goed goed komt. Ik was me meer bewust van een soort “hogere zelf” en daar ging ik een dialoog mee aan.
Migraine aanvallen
Misschien moet ik even een uitstapje maken en uitleggen hoe ik ben begonnen met de honden. Ik had heel veel last van zware migraine aanvallen. Soms twee tot drie dagen lang! Mijn behandelende neuroloog adviseerde mij om een hond te nemen. Met een hond moet je de natuur in en de rust opzoeken. Lange wandelingen maken en je hoofd leeg maken. Ik veranderde van baan, ging halve dagen werken en kocht een hond. En toen nog een hond. En ik ging iedere middag lange strand wandelingen maken. Heerlijk!!
Mijn migraine aanvallen werden veel minder. Verder ontdekten mijn man en ik hondententoonstellingen en wij werden verliefd op de honden en de kynologie. Ik ging lessen volgen in de kynologie om later keurmeester te worden en ik fokte ook mijn eerste nestje.
Ik wilde twee van mijn eigen gefokte puppy’s aanhouden, en mijn man stelde voor dat ik zou stoppen met werken. En dat wij een vrijstaande dijkwoning met wat meer grond zouden kopen in de Hoekse Waard. Zo gedaan. Eindelijk rust, en de migraineaanvallen zijn toen nagenoeg verdwenen.
Overleden dierbaren
Mijn kleine zusje Denise is niet ouder dan 22 jaar geworden. Zij is omgekomen bij een verkeersongeval. Mijn lieve Oma is overleden en mijn oudere broer is de zee ingelopen en verdronken. Ik heb heel vaak de aanwezigheid van Denise gevoeld in de eerste twee maanden na haar dood. Meeste was dat avonds, buiten onder de sterrenhemel. Tenminste ik geloofde dat ik haar voelde en ik ging in mijn hoofd met haar communiceren. Maar toen ik meer dan tien jaar later Leo zag, wist ik zeker (konden twee mensen zien) dat hij het was. Daarom ervoer ik dat als een zegen. Het communiceren met mijn zusje was voor mij geen geloof meer maar een waarheid! Een bevestiging en een geruststelling. Een troostende ervaring.
Mijn leven was veranderd
Langzamerhand begon ik me te realiseren dat de reis naar de top in de hondensport had me veel had gebracht. Veel geleerd over de honden en ook van de honden. Ook veel geleerd over de mensen die de sport beoefenen. Maar ik vroeg me af of ik er een betere persoon van werd en mijn antwoord viel niet geheel positief uit! Keuren was nog steeds leuk, veel landen en prachtige honden gezien, en ook veel leuke markante mensen ontmoet. Maar er was geen uitdaging meer! Er waren ook veel nadelen en het grootste nadeel was de verantwoordelijkheid en zorgen voor de honden. Puppy’s verkopen en toevertrouwen aan anderen bracht veel stress met zich mee. Ik vormde een plan in mijn hoofd om af te bouwen en eventueel om te stoppen. Mijn man geloofde het niet toen ik hem mijn plan vertelde boven op een berg in Noorwegen tijdens een trip om daar te keuren. Hij had een veeleisende baan en al zijn vrije tijd ging op aan de honden en de onderhoud van de woning (een erfgoed). Hij was het met mij eens, maar het moest mijn beslissing zijn.
December 2002 was het dan toch zover. Ons huis was al verkocht maar wij waren nog niet verhuisd. Een goede vriendin paste op onze over- gebleven vier honden en wij gingen op reis Naar Zuid Afrika om ons 30 jaar huwelijks feest te vieren. Daar in Afrika heb ik veel antwoorden gevonden op mijn vragen. Als het mag vertel ik de volgende keer over mijn ontmoeting met een sangoma en wat zij mij vertelde.
Meer lezen?
Geef een reactie