Viva de euforie! Een euforisch gevoel is wat ik het noem en hoe ik het heb ervaren.
Een week of zes geleden was ik weer begonnen met meditaties en trancereizen. Iets wat ik een tijdje niet meer had gedaan. Het voelde goed en ik had de mooiste en meest intense ontmoetingen tijdens deze sessies. Ik merkte dat er in mij een vuurtje werd aangewakkerd. Een gevoel, of eerder een begrip van mijn doel hier op aarde werd steeds meer helder. Ik ben een lichtwerker en ik heb mijn licht te geven aan de aarde. Zie het als een missie.
Het voelde super, euforisch en ik wist dat dit het was, dat dit het moest zijn. Alles was met elkaar verbonden en ik was daarin een belangrijke factor. Mijn hele leven ervaar ik al bijzondere dingen als het zien van aura’s, overleden mensen (geesten) en het voelen van een diepe verbinding met moeder aarde. Ook zijn mijn krachtdieren draak en beer zo goed als altijd om mij heen. Zij zijn mijn hulptroepen als het moeilijk wordt.
Viva de euforie!
De hele wereld lag aan mijn voeten, ik voelde zo sterk wat ik hier kom doen, dat al het andere een beetje naar de achtergrond verdween. Met name de zelfzorg. Ik dacht niet meer aan voldoende rust te nemen, of goed te eten of mijn weekstructuur aan te houden. Ik was zo vol van al deze super gevoelens dat ik zelfs besloten had met mijn antipsychotica en antidepressiva te stoppen.
Mijn psycholoog had aangeraden om dit met de huisarts af te stemmen, maar ik vond dat niet nodig. Ik kon dit zelf!
Tot een week of twee geleden de eerste angstgevoelens weer door mijn bubbel van euforie wisten te komen. Gevoelens en gedachten die ik met alle macht wilde negeren, uitbannen. Ik wilde dat zaligmakende gevoel niet kwijt. Dus ging ik nog meer gas geven, nog meer doen.
Langzamerhand werd de chaos in mijn hoofd groter en paniekaanvallen volgden. Ik wist dat ik dit niet in mijn eentje ging redden en twijfelde ineens sterk aan mijn eerdere ervaringen.
Klopte dit allemaal wel?
Waren die belevingen wel zo echt als dat ik dacht? Boosheid, frustratie en verdriet namen bezit van mij en zorgde ervoor dat ik op zoek ging naar andere dempende middelen. Ik wilde ineens weer roken, drinken en zelfs drugs innemen passeerde mijn gedachtegangen. Niets van dit alles heb ik uiteindelijk gedaan.
In overleg met de huisarts ben ik toch weer begonnen aan de medicatie om ervoor te zorgen dat ik niet verder uitglij. Het voelt heel dubbel. Ik weet dat de wereld zoals ik deze kan ervaren door de meesten niet zo wordt ervaren. Het kan heel eenzaam voelen, dit niet te kunnen delen. Het helpt wel om er over te praten.
Het doet ook zeer om die euforie los te moeten laten, te accepteren dat het niet een blijvend iets is. Dat het leven op en neer beweegt en zo ook alles in mij.
Langzaam krabbel ik weer op en kijk ik met gemengde gevoelens terug op de afgelopen periode. Dit ben ik, met alles erop en eraan.
Meer lezen?
- In gesprek met psychose – Jules Tielens
- Binnen en buiten – de relatie van mijn stemmingen met empathie
- Vleugels. Psychose als weg tot volledig menszijn.
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie