Suus schrijft over vooroordelen op het werk. “Honderdduizenden gedachten schieten er door mijn hoofd. Ik kan niet nadenken, heb het gevoel dat mijn hoofd uit watten bestaat. Er valt geen orde aan te brengen, alle verbindingen lijken te ontbreken. Chaos, dat is het. Ik zou willen dat ik kon vervloeien met mijn omgeving, opgaan in het geheel. Niet meer bestaan”.
Ik stel mij voor dat ik in de zee dobber
Terwijl ik mij laat meenemen door de deining. Dwars door alles heen en één voelen met alles om mij heen. Het idee klinkt verleidelijk.
Ik zou willen dat ik een manier vind om nog dichter bij mijzelf te blijven en mij minder laat beïnvloeden door de omgeving. Er zijn zoveel meningen, zoveel vooroordelen… Veel mensen denken in kaders waaraan je aan moet voldoen. Of ik denk zelf dat ik mij op een bepaalde manier moet gedragen wat helemaal niet past. Het is alsof ik een jas aan trek die mij niet past. Dat voelt gewoon niet goed.
Op mijn werk ben ik onlangs tegen vooroordelen aangelopen
Ze vinden dat ik mij op een bepaalde manier moet gedragen. Ik moet meer assertief zijn en niet afwachtend. Ook moet ik in verbinding met ander gaan en niet zoveel op mijzelf zijn, meer socializen. Want ja, dat schept een band. In eerste instantie was ik verward omdat ik mij niet bewust was van mijn “verkeerde” handelen. De volgende emotie was ontzet en boosheid. ‘Waarom moet ik mij anders gaan gedragen?’. ‘Wat is er mis met mijn eigen manier?’. Qua resultaten mankeert er namelijk niets aan.
Ook was ik heel verdrietig omdat ik niet wil en kan aanpassen aan dat wat men blijkbaar verwacht. Ik ben niet een ander! Ziet niemand wat ik doe als ik mijzelf zit? Ik observeer, analyseer de situatie en bedenk een plan. Ik doe niet zomaar iets, iets ondoordachts. Mijn manier van verbinden is energetisch en tja, als je daar geen kaas van hebt gegeten, is dat dan mijn probleem? Ik voel en ervaar meer dan menig mens en kan daar juist heel veel informatie uit halen.
Ik voelde mij bekeken, beoordeeld en veroordeeld
Deze gevoelens heb ik lang niet gehad. Ze doen pijn. Oude mechanismen en stemmetjes probeerde hun weg naar mijn hoofd te vinden en grip op mij te krijgen. Toch was ik sterk genoeg om deze te overstijgen en met hulp kon ik ook dit overwinnen en mijn eigen terrein terug winnen (zo voelt het ook echt). Ik kon voor mijzelf opkomen en verrassend genoeg ontwikkelde dit positief. De situatie is uitgesproken en voor nu weer tot rust gekomen, maar wat heeft dit veel energie gekost!
Waarom kan ik niet gewoon mijzelf zijn?
Het maakt mij woest dat je aan bepaalde voorwaarden moet voldoen, mee moet in de stroom. Hallo is daar iemand? Iemand die mij kan horen? Iemand die mijn innerlijke geschreeuw woorden kan geven? Ik zou het willen uitschreeuwen. ‘Zie en hoor mij nu eens’!
Het is een getouwtrek tussen dat wat voor mij van binnen goed voelt en dat wat ik denk dat er verwacht wordt. Het irriteert mij dat ik mij daar nog steeds door laat (mis)leiden. Menselijk contact is complex en vraagt veel van mij. Het klinkt zo gemakkelijk om “gewoon jezelf te zijn” maar het verdomde moeilijk!
Meer lezen over vooroordelen op het werk en stigma?
- Stigma – hoe ga jij er mee om?
- Waar heb je last van tijdens herstel
- Op het werk – samen sterk tegen stigma
- Afgeschreven, en toch teruggekeerd op de werkvloer
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?
De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.
Geef een reactie