Mijn vriend wil geen signaleringsplan opstellen – rubriek Wat zou jij doen?

3 reacties op “Mijn vriend wil geen signaleringsplan opstellen – rubriek Wat zou jij doen?”

1. Ameryl

   1 augustus 2016

   Beste Maria,

   Ik heb een jaar geleden een psychose gehad. Na de psychose heb ik een signaleringsplan gemaakt. Het was ook nodig om bij mijn tweede psychose het signaleringsplan bij te stellen. Het is naar mijn mening erg belangrijk om een signaleringsplan te maken en up tot date te houden. Ik vind het bijstellen of maken van een signaleringsplan belangrijk voor mijn omgeving. Mijn partner weet dan ook de signalen te herkennen.

   Het maakt niet uit hoe eenzaam en onbegrepen ik me voel door mijn psychosegevoeligheid. Het is voor mij erg belangrijk om goed te communiceren met mijn partner. Het is dus ook niet egoïstisch om dit van jouw partner te verwachten. In tijden dat ik psychotische verschijnselen heb, weet ik dat ik op mijn partner kan rekenen. Op dat moment kan ik zelf bijvoorbeeld niet goed nadenken. Het is dan niet verstandig om in zo’n situatie jouw partner te volgen. Op zulke momenten volg ik mijn partner.

   Ook kan ik mededelen dat ik een soort van ‘systeemtherapie’ met mijn partner doorloop. Tijdens deze sessies wordt de gevoeligheid en de problemen hieromtrent besproken en worden we nader tot elkaar gebracht. Dit komt doordat we tijdens de sessies op een andere manier met elkaar leren communiceren en naar elkaar te kijken. Wellicht een optie voor jullie?

   Ik hoop dat je iets hebt aan mijn reactie.

   Groet,

   Ameryl

   Beantwoorden
   1. anoniem

      6 augustus 2016

      Beste Maria,
      Heb je enig idee wat je vriend ervan weerhoudt om een dergelijk plan op te stellen? Mogelijk geeft dit meer inzicht in de situatie en kan het jullie dichter tot elkaar brengen?
      Groetjes,
      anoniem

      Beantwoorden
2. Esther Matthaei

   31 juli 2016

   Net als zo vaak hier op deze website is het moeilijk om op een zo summier geformuleerde vraag een zinvol antwoord te kunnen geven. Ik mis te veel informatie om een goed gefundeerd antwoord op je vraag te kunnen geven. Niettemin wil ik graag een poging wagen omdat ik zelf ook twee psychotische episodes achter de rug heb. Waarvan de laatste nog vrij recentelijk namelijk afgelopen jaar.
   Wat ik uit je vraag kan opmaken is dat je partner twee keer een psychotische episode heeft gehad. Vanuit mijn ervaring verhoogt dat de kans op een opvolgende psychose wel degelijk. Nu weet ik niet wat voor een soort psychose je partner heeft doorlopen en of deze door medicamenteuze behandeling een abrupt einde vond of dat deze is uitgedoofd. Vanuit mijn ervaring een belangrijk verschil. Want als je een psychose waarneemt als een afweermechanisme van je hersenen t.o.v. onoplosbaar lijkende dilemma’s dan betekent het zelfstandig( ev. met begeleiding) uitdoven van een psychose soms een betere uitgangspositie.
   Het kan dus zijn, afhankelijk van zijn ervaringen/inzichten die hij in de psychotische episodes heeft opgedaan, dat hij wel(misschien onbewust) ernaar terug verlangd? Dus lijkt het me belangrijk om over de inhoud van zijn psychoses te praten. Of hebben jullie dat al gedaan? Misschien kunnen jullie eruit extraheren wat hij er als wezenlijk heeft ervaren en mee wil nemen.
   Je zegt dat hij depressief is. Misschien is het een idee om hem op deze website te wijzen en ook de link na de fasen die je doorloopt naar een psychose? Maar depressief zijn is ook vaak een tot in het extreme een egocentrisch bestaan leiden. Je kunt haast niets meer opnemen. Je ziet geen toekomst meer. Je wilt ook eigenlijk niets meer. En je ziet ook niet meer (of wil/kan) je naasten. Dat is begrijpelijkerwijs moeilijk voor je.
   Hoe zijn de perspectieven betreffende werk en sociale bezigheden op dit moment voor hem? Zit er enig perspectief in? Dat zou hem er wel toe kunnen aanzetten om een volgende psychotische episode te voorkomen en actief aan de slag te gaan met eventueel een signaleringplan en crisisplan.
   Voor hem is dat waarschijnlijk alles andere dan gemakkelijk want hij wordt met deze bezigheid geconfronteerd met een mogelijke terugval in een toestand waar hij waarschijnlijk heel ambivalente gevoelens over heeft.
   Neem de tijd om met hem erover te blijven praten. Gun hem ook de rust, die hij nodig heeft naar een psychose maar blijf in gesprek met hem. Maak hem wel duidelijk dat jij als zijn partner er altijd voor hem bent. Voor mannen zijn de gevolgen van een psychose – ervaring, denk ik, anders als bij vrouwen. De ontreddering op het sociale vlak is veel groter.
   Maar misschien maakt het ook zin om met hem te praten over zijn ervaring op een gesloten afdeling tijdens zijn psychoses. (Ik neem aan dat hij daar is terecht gekomen.) Misschien kunnen jullie ook erover praten, dat er andere mogelijkheden zijn dan een gesloten opname. Hoe kunnen jullie gezamenlijk een sociaal netwerk activeren wanneer er een crisis zich aandient? Maak hem wel duidelijk dat je in zulke situatie niet hulpeloos wilt toe zien maar actief betrokken wilt zijn. Misschien geeft dat een opening voor jullie gesprekken betreffende dat onderwerp?

   Beantwoorden