Pien schrijft over de dagelijkse dingen die haar bezig houden in een fase van haar leven waarin ze herstellende is van psychoses en een nieuwe richting in haar leven kiest.
Half februari lijkt de lente ineens aangebroken. De krokussen bloeien, mensen zijn meer uitgelaten en gaan op straat in zomerjas of een trui. Ondanks dit prachtige weer voel ik me ‘bleh’. De huisarts had het over een griepje dat heerst.
Ik was extra emotioneel hierdoor. Ik heb voor het eerst gehuild in tijden. Samen met een goeie vriendin die ik al jaren ken, waren we naar het strand gegaan. In de strandtent hebben we een koffie genomen en geluncht en veel gepraat.
Mijn emotionele bui kwam tot uiting toen ik me realiseerde hoe lang ik die vriendin al kende
Dat ik haar kende van toen alles nog open stond voor ons, in onze studententijd
We kenden elkaar van de studie goudsmeden en later hebben we Culturele Maatschappelijke Vorming gestudeerd. Ik had nu het gevoel dat vele deuren gesloten zijn, nu alles zoveel moeite kost. En ik moest huilen.
Voor haar was ook een nieuwe spannende fase aangebroken: samenwonen
We hadden een gezamenlijke kinderwens; een huis kopen. Voor mijn gevoel heb ik stilgestaan door de onderbreking en herstel van psychoses.
Feitelijk heb ik niet stilgezeten, alleen door te vergelijken zag ik alleen het negatieve: mijn beperkingen; de eigen ontevredenheid met wat ik doe; mijn verlangen zingevend (vrijwilligers)werk te hebben; het verlangen mee te tellen.
We gingen nog een eindje wandelen over het strand en in de duinen
Mijn hoofd klaarde al wat. Ik dacht: “Wat kennen we elkaar toch lang, bijzonder en mooi, vertrouwd”
En de zon scheen.
Geef een reactie