Ik heb veel gelezen over stemmen horen en alles wat daarbij komt kijken. Nu is het mijn beurt om mijn verhaal te vertellen. Ik denk dat het andere mensen kan helpen.
Ik was een jaar of zes toen ik voor de spiegel stond in de badkamer en ik had een duivel en een engel bij me. Zo noemde ik dat toen. Ze zeiden tegen mij dat ik de nagellak en haarspray en alles wat er verder in de badkamer stond door elkaar moest gooien en dan opdrinken. Ik weet niet meer precies wat ik toen gedaan heb, maar daarna werd ik opgenomen bij een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking met probleemgedrag.
Het bleef niet bij die duivel en die engel: ik ging steeds gekker doen
Er kwamen steeds meer ‘geesten’, zoals ik dat toen noemde. Hitler en Oma kwamen erbij en de chaos was compleet. Ik heb vreselijke dingen gedaan omdat ik van alles hoorde in mijn hoofd. Ik kreeg opdrachten en moest bijvoorbeeld mijn zusje onder de kraan zetten en dan heet water over haar heen laten stromen. Ik heb hulpverleners gestoken met een mes terwijl ik echt dacht dat ik met een lepel liep te zwaaien. Ik heb andere mensen –die net als ik zorg nodig hadden – met een schop geslagen. Allemaal omdat dit moest van stemmen die ik hoorde. Stemmen die ik eerst ‘duivel’ en ‘engel’ of ‘geesten’ noemde.
Ben ik gevaarlijk?
Toen ik een jaar of zestien was, kon je me wel gevaarlijk noemen. Ik was niet voor anderen bereikbaar, ik hoorde alleen maar lawaai in mijn hoofd en luisterde eigenlijk alleen daarnaar. Ik durf nu te zeggen dat ik ook heel bang was, bang voor de dreigementen van de stemmen die ik hoorde. Thuis gebeurden ook dingen waar ik bang voor was en die me een onveilig gevoel gaven. Mijn vader en moeder zijn best lief, maar hebben zelf heel erge dingen meegemaakt en daardoor was het niet altijd veilig thuis.
Omdat ik zo bang was, deed ik alles wat de stemmen me opdroegen
Ik zag er soms echt niet uit. Ik heb er nog foto’s van maar schaam me dood ze te laten zien. Soms gebruik ik ze, maar alleen als ik ergens les mag geven over stemmen horen en hoe het anders kan. Ik had soms mijn hoofd kaal geschoren en er een hakenkruis in gezet want dat moest van mijn stem Hitler. Ik heb ook hakenkruizen in mijn armen gekrast. Ik had soms achterlijk lang vettig haar; dat moest van mijn stem Kurt Cobain.
Ik had alleen maar contact met die stemmen en andere mensen waren soms bang voor me omdat ik de meest idiote dingen deed en er eigenlijk ook nog best idioot uitzag. Ik zat in mijn eigen wereldje en was onbereikbaar. Ik was hartstikke dik door de medicijnen. Ik kon me nooit concentreren en ik luisterde ook niet naar anderen. Ik trok me steeds meer terug.
Op mijn zesde werd opgenomen in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking, maar ik heb ook nog op een observatieafdeling van een psychiatrische instelling gezeten. Ik heb wel tien keer een RM gehad na m’n achttiende. Ik heb bijna alle diagnoses gehad die er maar zijn. Maar wat ik me echt nog herinner is: autisme, MCDD en schizofrenie.
Er werd gezegd dat ik ‘rand-psychotisch’ was en ze noemden mij een psychopaat
Ik kan de keren niet meer tellen dat ik in de separeer heb gezeten. Gelukkig maar, want oh wat was dat erg: bang zijn voor je stemmen en er dan alleen mee opgesloten worden. Ik had een totale leegte die alleen gevuld werd met stemmen waardoor ik mijzelf ook ging beschadigen. Ik heb eigenlijk geen opleiding gehad, je kunt dus zeggen dat ik een beperking heb. Maar ik vraag me af of ik wel zo dom ben als men dacht dat ik was.
Ik kan namelijk zeggen dat ik heel hard gewerkt heb
Ik heb durven vertellen dat ik stemmen hoorde aan een van mijn hulpverleners in de instelling waar ik verbleef die ook bij Stichting Weerklank werkt. Dat was Erica. Zij zorgde ervoor dat een psychiater naar de instelling kwam waar ik woonde. Iemand die echt heel veel weet van stemmen horen, Dirk Corstens. Er ging een nieuwe wereld voor me open.
Ik kon ineens leren praten over de stemmen die ik hoorde en daardoor ook over wat dit met mijn gedrag deed
Ik schoot met sprongen vooruit. Het heeft nog wel vijf jaar geduurd maar ik heb het gehaald. Sinds vorig jaar ben ik uit de instelling, écht waar! Ik heb hard gewerkt aan mijn gedrag en alle tips van Stichting Weerklank en Dirk Corstens met betrekking tot stemmen horen steeds weer gebruikt. Toen de RM werd beëindigd, ben ik weggegaan uit de kliniek. Ik was toen bijna 30 jaar en ik had 25 jaar vastgezeten.
Ik woon nu met hulp zelfstandig en ik ben bijna 20 kilo afgevallen in een jaar tijd
Dat komt doordat ik direct met hulp van goede huisarts en psychiater andere en veel minder medicatie ben gaan gebruiken. Bovendien fiets ik veel naar mijn werk en zo.
En mijn stemmen? Ik hoor ze allemaal nog dagelijks. Het zijn er veertien. En ja, soms maken ze me het echt lastig, als ik ergens boos of onzeker over ben, drammen zij daar de hele dag over door. Als ik ze de kans geef. Want ik heb geleerd dit altijd even te overleggen met mijn hulpverleners want als ik dat niet op tijd doe, dan gaan mijn stemmen weer met mij aan de haal. Maar gelukkig nooit meer zo erg als vroeger. Het blijft nu bij iets doms op Facebook zetten of ongezond eten. Wat een verschil!
Ik ben nu bezig met rijlessen en ik geef soms les over stemmen horen met mensen van Stichting Weerklank bij GGZ instellingen of HBO scholen.
Ik kom er wel. Echt. Ik denk dat ik er al ben
Wat ik zou willen meegeven: durf te vertellen dat je stemmen hoort. Geloven ze je niet? Zoek dan net zolang tot je iemand vindt die je wél gelooft. Zoals ik had met mensen van Stichting Weerklank en Dirk Corstens. Want dan kun je het echt redden. Kijk maar naar mij. Ik heb dit blog geschreven mét een beetje hulp om goed op te schrijven wat ik voel, vind en heb meegemaakt. Door al die jaren opnames heb ik eigenlijk geen opleiding gehad.
Heb je vragen aan mij? Laat een reactie achter onder dit blog.
Justin Hörning
Meer over stemmen horen?
• Stemmen horen: hoe ga je er mee om? Interview met Dirk Corstens
• Alles over stemmen horen in je hoofd
• Stemmen horen, ben je dan gek?
Geef een reactie