Vandaag ontving ik een heel bijzonder mailtje in de mailbox van LinkedIn. Een oude vriendin van mijn broer meldt zich. Ze heeft hem voor het laatst zo’n zestien jaar geleden gezien en gesproken. Dat moet rond zijn 27ste zijn geweest, vlak voor zijn eerste opname in een psychiatrische kliniek. Een tijdje geleden heeft ze eerst met mij gelinkt. Nu schrijft ze waarom.
Ze heeft zo veel vragen en zo veel te vertellen
Zo vraagt ze zich al jaren af hoe het met mijn broer is. Zijn naam geeft op Google geen hits. Ze vroeg zich zelfs af of hij nog wel leeft.
Schizofreniebestaatniet.nl is net 2 maanden online. Daar sta ik op met een filmpje over mijn eigen herstel, maar ik vertel ook over de zorg voor mijn broer die ernstige psychotische klachten heeft. Ze heeft het filmpje gezien. Ik krijg een prachtige en ontroerende reactie van haar. Maar ze laat ook weten dat ze nu een aantal antwoorden heeft gekregen op vragen die ze heeft over mijn broer, ooit haar beste vriend.
Ze laat weten dat ze blij is om te weten dat hij nog leeft en dat ze tegelijkertijd heel verdrietig is om te horen hoe moeilijk hij het heeft in het leven. Erg om te horen dat hij zoveel medicijnen krijgt. Dat hij een groot gedeelte van zijn tijd op bed doorbrengt vanwege pillen die hem versuffen en afvlakken. En al die negatieve bijwerkingen.
Ze schrijft dat we ons meer zouden moeten richten op leren leven met jezelf
Meer met jezelf integreren en balanceren met therapieën. Dat we zouden moeten accepteren dat sommige mensen nooit zo stabiel zullen zijn en zoveel kunnen zijn als de doorsnee normale mens. Ik kan mij erg vinden in haar opmerkingen. En ja, wat is dan normaal?
Nee, ze werkt niet binnen de GGZ
Ze komt aan deze wijze woorden omdat ze ook haar eigen verhaal heeft, over leren leven met uitdagingen en ervaringen die op je levenspad kunnen komen. Ze heeft naast antwoorden op de vragen over mijn broer, veel van mijn eigen ervaringen herkend. Uit het verhaal dat ze met me deelt, blijkt dat we veel overeenkomsten hebben in onze ervaringen. Het gaat bij haar ook over afscheid nemen, leren omgaan met psychische klachten, de keuze maken om goed voor jezelf te zorgen en jezelf willen zijn.
Haar bericht ontroert mij enorm, ik vermoed dat we elkaar nog veel te vertellen hebben. En ik zie uit naar de afgesproken ontmoeting. Ik heb al vaak de kracht van het delen van verhalen en ervaringen mogen ervaren.
Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal. En dat verhaal doet er toe
Als je zo’n verhaal deelt en je kwetsbaar durft op te stellen dan durven anderen zich in reactie meestal ook kwetsbaar op te stellen. Het is de kern van mijn werk als ervaringsdeskundige. Ik zet het in bij persoonlijke contacten. Maar ook bij het organiseren van de maandelijkse herstelverhalen, tijdens lotgenoten groepen, de WRAP-cursus en in mijn communicatie over mijn eigen herstel naar collega’s. En heel vaak levert dat mooie reacties en verhalen van de ander op. Of een mooie, onverwachte reactie via LinkedIn;). En dan heb je ineens een echt betekenisvol gesprek met elkaar.
Zullen we afspreken eens vaker met elkaar te delen wat ons echt raakt, wat ons bezighoudt? Echt menselijk contact maakt de wereld een beetje mooier.
En delen is helen.
Geef een reactie