Wendy beschrijft gebeurtenissen die haar leven sterk beïnvloed hebben en die gemaakt hebben dat spiritualiteit een grote rol ging spelen in haar leven. Was ze gek aan het worden, heeft/had ze een psychose of speelt er ‘gewoon’ iets wat we nog niet begrijpen? “Ik noemde haar de Apple Woman.”
In mijn vroege kindertijd werd ik soms midden in de nacht half wakker. En daar stond altijd de zelfde vrouw aan het voeteneind van mijn bed. Het leek of zij iets boven het voeteneind zweefde. Maar ze bleef stil.
Ondanks haar vriendelijke glimlach
werd ik altijd doodsbang. Ik weet nog hoe mijn adem stokte en ik dook altijd onder de dekens om te ontsnappen aan haar. Wonderlijk genoeg kon ik meestal weer in slaap vallen en de volgende ochtend maakte ik mij nooit zorgen over haar. Maar als ik de volgende avond naar bed ging vroeg ik altijd mijn ouders om te checken of ze onder het bed lag.
Dat was natuurlijk nooit zo, maar mijn ouders hebben altijd liefdevol en ijverig alles doorzocht in de kamer. Ik weet ook niet waarom maar toch sprak ik met niemand hierover. Niemand behalve met mijn moeders moeder. Die zei altijd dat het heel normaal was en dat er geen reden was voor angst. Ze vertelde dat ze heel vaak overleden personen zag en volgens haar was het altijd vanuit liefde! Ik geloof dat ik er niet veel aandacht meer aan besteedde. Maar wel was ik nog bang als die vrouw daar stond.
In ons kleine dorp waren er heel weinig kinderen
en (zelfs in die tijd) geen kinderen van mijn leeftijd. Ik heb nooit beseft dat ik misschien iets gemist had, en toen ik naar school ging heb ik nooit grote groepen kinderen leuk gevonden. Maar ik kon heel goed spelen en communiceren één op één. Het was (dan ook) feest toen een jongen van mijn leeftijd kwam logeren met zijn ouders bij de buren. Ik weet niet hoe oud wij waren waarschijnlijk tussen de vier en zes jaar en wij waren aan het spelen in mijn kamer.
Plotseling verscheen die vrouw weer en ik denk niet dat ik toen bang was. Trevor ook niet. Het leek heel normaal totdat zij uiteindelijk verdween in een kast waar mijn ouders de appels van onze boom bewaarden.
Wij riepen allebei onze ouders en die hebben haar natuurlijk niet kunnen vinden. Vanaf dat moment noemde ik haar de Apple Woman.
Mijn broer ging met 18 of 19 jaar de deur uit en ik mocht zijn grotere kamer hebben. Ik had het idee dat zij daar niet zou komen maar dat was niet waar. Maar wel kon ik haar veel meer blokkeren. Maar, als ik om een bepaalde reden heel vroeg moest opstaan en het gevoel had dat ik nog sliep zag ik heel vaak haar gezicht in de spiegel.
Toen ik 12 was kreeg ik een zusje en op mijn verzoek kwam ze bij mij in de kamer slapen. De Apple women verdween!
Fast forward
Het leven gaat door, en meer dan vier decennia later zat ik in de Bommelerwaard, met mijn echtgenoot van toen al 33 jaar en een succesvolle kennel van Cavalier King Charles spaniëls. Ik geloof dat mijn succes in de kynologie als fokker en internationale keurmeester mede te danken was aan mijn zeer betrouwbare intuïtie.
In maart 1998 kwam een collega fokker en keurmeester uit Amerika, die een hechte vriendin is geworden bij mij op bezoek. Het doel was om samen door te vliegen naar de Crufts honden tentoonstelling in Engeland. De dag voor ons vertrek hebben wij een bezoek gebracht aan mijn lokale dierenarts praktijk om wat medicijnen af te halen. Toen wij bij de receptie binnen liepen was er niemand aanwezig. Meredith vroeg waar iedereen bleef. Op dat moment verscheen een goed bekende arts van me in de deuropening. Ik was stom verbaasd, hij zag er stralend uit. Dit terwijl de laatste keer dat ik hem gezien had, zeker vier maanden voor dit moment, hij er erg slecht en mager uitzag.
Zo belabberd als hij er toen uitzag zo gezond zag hij nu uit. Het kwam voor alsof de zon uit hem scheen. Zijn huid was stralend, hij droeg een Safari pak met een fel rode polo, heel schoon en helder van kleur. Ik wilde hem begroeten, maar mijn woorden stokten in mijn keel. Hij stond voor ons en het was alsof de tijd stil stond. En ik kreeg een onbeschrijfelijk fantastisch gevoel van warmte en liefde. Onvergetelijk! Hij verdween in de ruimte achter hem en de dierenarts assistent kwam de receptie binnen. Met de nodige medicijnen gingen mijn vriendin en ik weer in de auto zitten. Toen zei ik voor het eerst “Dat was Leo, wat een leuke man eh.” Zij antwoordde “Ja maar hij zei niets.“
Gek aan het worden?
Twee weken later zat ik weer thuis met een andere dierenarts van de hiervoor genoemde praktijk thee te drinken. Ik vroeg haar hoe het ging met Leo. Ze keek mij heel geschrokken aan en vroeg of ik niet gehoord had dat hij overleden was. Vol ongeloof zei ik “dat kan niet, ik heb hem laatst gezien en hij zag er onvoorstelbaar goed uit.” Niet mogelijk zei ze, hij is in februari al overleden! Me erg verward voelend ging ik er niet verder op in. Was ik misschien gek aan het worden?
Toen mijn man later thuis kwam en ik nog steeds behoorlijk in de war was, adviseerde hij mij om Meredith te bellen. Ik vroeg haar “hebben wij één van de dierenartsen gezien toen wij bij de praktijk waren?”
“Ja zeker“ was haar antwoord “maar hij zei niets.” Ik vertelde dat hij toen al overleden was en zij antwoordde tot mijn stomme verbazing dat ze dat al door had! Kennelijk had zij zoiets al eerder meegemaakt en was het voor haar allemaal niet verwarrend of vreemd!
Tot zover mijn verhaal. Warme groet van Wendy.
Meer lezen?
Geef een reactie