Mijn stemmen schelden me uit. Bijna de hele dag door. Ik ben in hun ogen een aandachthoer. Alles gaat daarom. Als ik pijn heb, overdrijf ik om de aandacht. Als ik mezelf beschadig, doe ik dat om de aandacht. Als ik zeg dat ik stemmen hoor, is dat een leugen, om de aandacht.
En hypocriet, dat ben ik ook, vertellen ze me met enige regelmaat
Als ik toch dat stukje kaas neem, ondanks dat ik veganistisch eet. Als ik een sigaretje rook, ondanks dat ik weet wat de achtergrond van de tabaksindustrie is. Als ik mijn medicatie neem, want ten eerste is ook die industrie verre van zuiver, maar belangrijker: jij bent helemaal niet psychotisch, je doet het om de aandacht.
Meer dan ziekte?
Een psychische ziekte. Ja. Want ik ben wel degelijk psychotisch, en op dit moment heb ik mijn medicatie daarbij nodig om het hanteerbaar te houden. Moet ik mijn leven inrichten met structuur en rust om te blijven functioneren. Accepteren dat het onderdeel van mijn leven is, een ziekte die mijn hoofd soms danig in de war maakt.
Maar het is meer dan dat
Niet alleen onderdeel van mijn leven, maar ook onderdeel van mijn zijn. Niet alleen een psychotische stoornis hebben, maar dat ook zijn. Mijn psychotische belevingen, mijn stemmen en mijn wanen, zijn verweven met mijn persoonlijkheid. Met mijn gedachten en emoties.
Het onrecht in deze wereld raakt mij diep
Zo diep dat ik er soms met mijn heldere hoofd geen raad mee weet. De donkere kant van mens-zijn is een kant die ik met moeite kan en wil accepteren. De boosheid over wat wij elkaar aandoen is te heftig voor mij om te voelen. De boosheid over mijn eigen leed, wat anderen mij aan verdriet en pijn hebben bezorgd, is zo mogelijk nog lastiger om onder ogen te komen. Verdriet en pijn die soms zo groot zijn, dat ik het niet kan hanteren.
Maar het moet zijn weg naar buiten vinden
En als dat niet in een heldere toestand kan, dan komt het eruit tijdens verwardheid. In alle heftigheid. In de vorm van wanen waarin ik anderen of mezelf moet ombrengen om de wereld te redden van de ondergang. Waarin ik mezelf heftig pijn doe omdat ik net zo moet lijden als mijn medemens en de natuur, die lijden door mijn schuld. Door mijn sigaretje. Door het maken van mijn kleren. Door het eten van kaas. Heftige episodes van verwardheid, waarna mijn stemmen mij vervolgens er weer fijntjes aan herinneren dat het in hun ogen allemaal toneelspel was, om de aandacht.
In mijn ogen is een psychose niet los te zien van wie ik als persoon ben
Mijn wanen en stemmen zeggen zoveel over mij, over mijn emotie, over hoe ik in het leven sta en hoe ik erin wil staan. Want ja, ik wil graag zo bewust en eerlijk mogelijk leven, de wereld zo min mogelijk schade bezorgen. Tegelijk wil ik niet een fundamentalistische zwart/wit denker zijn, niet vervallen in verbittering en dogma. Ik wil het oordeel van mijn stemmen niet over mijzelf hebben, maar uiteindelijk zijn die stemmen net zo hard onderdeel van mij als mijn eigen stem dat is.
Leren zij mij te kijken naar het oordeel dat ik dus wel degelijk over mezelf heb. Misschien laten zij mij zelfs mijn donkere kant ontdekken en accepteren.
Want die donkere kant heb ik, net zoals elk ander mens
Gelukkig is de andere kant er ook. Want als mijn eigen stem spreekt, als ik met mijn heldere hoofd de ander ontmoet, zie ik dat wij als mens zo mooi zijn. Dat als er wezenlijk contact is waarin ieder kwetsbaar en open is, het hart van mens-zijn niet zo verrot is als onze daden ons soms doen geloven.
Dat geeft hoop. Hoop waardoor ik mijn ziekte kan dragen en hanteren. Met alle emotie die daarbij hoort.
Inge Boele – Communicatie, marketing en ervaringsdeskundig voorlichter bij Ingetikt. Schrijfster van de romans ‘Oprecht Godsgestoord’ en ‘Huid zonder haar’.
www.ingetikt.pro
www.ingeboele.nl
Geef een reactie