Elin definieerde zichzelf altijd aan de hand van wat ze deed. Drie jaar geleden kwam daar abrupt een einde aan toen ze psychotisch werd. In deze blog vertelt ze over haar zoektocht naar haar ‘nieuwe ik’: “Een ‘ik’ die stabiel is, die niet psychotisch is en vooral lief is voor zichzelf.”
Als je me ruim drie jaar geleden had gevraagd wie ik was, dan had ik daar een heel duidelijk antwoord op
Ik definieerde mezelf aan de hand van wat ik deed. Zo was ik een hardwerkende studente, hield ik van een feestje, was ik muzikaal, creatief en kon nooit eens ‘niets doen’. Natuurlijk besefte ik wel dat ik psychische problemen had. Doorgaan en keihard werken was daar mijn antwoord op.
Na een tijdje werden de uren dat ik van mezelf moest studeren steeds langer. Ook wilde ik alles tegelijk doen en ik sliep bijna niet meer. Ik kwam mezelf kei- en keihard tegen. Ik kon niet langer voor de feiten wegrennen. Na een stressvolle en drukke periode werd ik psychotisch. En niet zo’n beetje ook. Ik was echt helemaal de weg kwijt. Toen ik uit die psychose raakte werd het de doktoren pas echt duidelijk dat er wat meer aan de hand was. Er volgde een hele reeks diagnoses. Ik probeerde iedere dag ‘de oude’ te worden, maar dat lukte steeds minder. Iedere dag was een gevecht.
En hoe meer mensen voor me wilde zorgen, hoe eenzamer ik me voelde
Opname na opname volgde, er waren suïcidepogingen, hongerstakingen, weigering van medicijnen en uiteindelijk ook een tweede heftige psychose. Die dingen waar ik eerst zo’n plezier uit haalde, en waardoor ik mezelf kon definiëren? Die waren echt een ver weg van mijn bed show. Nee, eerst was ik voor de buitenwereld zorgeloze student, die alles aan leek te kunnen. Maar nu was ik een eenzaam iemand met maar één doel voor ogen: De oude worden.
Ik heb heel lang gezocht naar: “Hoe ik dat ga doen, weer de oude worden?”
Lang zag ik echt geen weg uit deze penarie, en uit ellende kon ik niet veel meer dan in bed liggen. Niks vond ik leuk, niks deed me wat, en ik voelde me met de dag meer en meer ellendig. Gelukkig ging ik me wat minder passief voelen na een dosisverlaging van mijn medicijnen. Er kwam weer wat licht aan de horizon, en ik had wat meer ruimte om dingen aan te pakken.
In het begin sloeg ik daarin door. Ik voelde me zoveel beter. Maar weer was ik bezig om mezelf voorbij te lopen. Ondertussen had ik een baan gevonden en een nieuw huis. Maar wat ik ook deed, de oude was ik nog niet. Het was nooit genoeg, en altijd bleef ik vergelijken met in mijn ogen de gelukkigste periode uit mijn leven. Maar toen ik laatst weer huilend en doodmoe op de bank zat, kwam het harde besef.
De ‘oude ik’ ga ik niet meer worden. Maar weet je, dat wil ik ook niet meer
Aan de buitenkant leek ik vroeger zo gelukkig, maar vanbinnen was het altijd al oorlog met mezelf. Dat die kant naar buiten is gekomen, is eigenlijk helemaal niet gek. Ik liep gewoon over. Na jaren passief in bed te liggen, zonder doel voor ogen, ben ik eindelijk klaar voor een nieuwe ik. Een ik die stabiel is, die niet psychotisch is en vooral lief is voor zichzelf. Ik ben ervan overtuigd dat de rest dan vanzelf wel komt.
‘Is dat niet moeilijk?’ vraag je jezelf misschien wel af, want het klinkt nu zo makkelijk. Maar ook ik heb echt nog dagen dat zelfs de kleinste dingen een stap te ver zijn.
Maar houd je vast aan de dagen dat het wel lukt, en dat je even stilstaat bij het geluk. Nee, de oude ga ik echt niet meer worden.
Elin Lambregts (pseudoniem)
- Jeroen en Luc in een tweegesprek over hun herstel
- Schrijfhulp: schrijven over herstel, helpt herstellen
- Waarom stigma steeds opnieuw doorbroken moet worden
Geef een reactie