Weer manisch. Ik heb deze zomer opnieuw een manische episode gehad. Het is een deuk in mijn ego die ik dacht door te hebben. Ik baal er enorm van, omdat ik dacht dat ik verder was in herstel en dat deze episoden tot het verleden behoorden.
Het doet heel erg zeer
Ik dacht dat ik mijn episoden achter me gelaten had. Ik dacht dat ik ‘mijn stoornis’ begreep, dat ik dat verwerkt had. Dat ik wist hoe ik dat ‘beest’/mezelf wist te temmen. Helaas dus. Ik schrijf dit blog om mijn verdriet en frustratie te verwerken.
Manisch, wat heb ik een hekel aan dat woord. ‘Ik ben manisch’ betekent voor mij hetzelfde als: ik ben niet mezelf, ik draai langzaam aan door. Ik wil gewoon mezelf zijn! Toch ben ik op dan ook mezelf. Ik ben alleen een vervelende, andere versie van mezelf: maar ik ben het wel. En ook al vind ik mezelf dan geen vervelende versie, mijn omgeving vindt dat wel of maakt zich zorgen.
Weer manisch
Holy shit, het blijft een mindfuck. Ik voel mezelf goed, maar mijn omgeving maakt zich zorgen. Hier ben ik nu zo vaak ingetrapt. Ik heb het niet goed aan voelen komen. Dit is een schrijnend inzicht. En als ik zo doorga, ga ik het in de toekomst ook niet aan voelen komen. Het stomme is dat ik wel wist dat het eraan kwam. Maar die signalen hield ik onder de hersenpet. Ik zat immers vast in iets interessants, dachten mijn hersenen. Mijn lichaam voelde zich anders maar deed vrolijk met de hersenen mee.
Het goede nieuws is dat ik een opname heb weten te voorkomen. Toen ik voelde dat ik angstig begon te worden in plaats van energiek heb ik extra medicatie genomen. Dat is fijn natuurlijk. Dus ik geef mezelf een schouderklop. Vooral dankzij mijn partner die me gesteund heeft heb ik relatief snel kunnen herstellen van deze episode.
Ik ben geneigd heel streng te zijn voor mezelf. Baal flink van mezelf. Ik heb het niet zelf gedaan. Ik heb anderen nodig gehad. Mijn partner wil deze rol helemaal niet. Ik wil ook niet dat zij deze rol heeft! Wat een takkestoornis is het toch. Waarom maak ik het mezelf zo verdraaid moeilijk steeds?!
Add-ons
Ik weet het. Streng voor mezelf zijn helpt uiteindelijk niet. Had ik het anders kunnen doen? Dan had ik dat gedaan. Ik was incapabel. Ik deed wat ik kon. Het is schrijnend dat ik bij het herstel en met het schrijven van dit blog weer moet lijden. En dat ik alles weer moet verwerken. Alle touren die mijn hersenen teveel hebben gedraaid weer terug laten draaien. De rust weer pakken. Ik geef mezelf rust, vertrouwen en liefde al weet ik dat het ook ergens anders in zit, wil ik deze episoden echt voorkomen.
Ik moet terug naar mijn gevoel. Maar daar kan ik steeds niet 100% bij kan omdat ik al 16 jaar Lithium slik. Ik weet wie ik echt ben maar wat ik écht voel is mij een raadsel. Ik vaar zo vaak op mijn verstand. Maar ik zou op mijn gevoel moeten varen.
Kan ik op mezelf vertrouwen? Kan ik zonder medicatie leven? Hoe voelt het leven zonder pillen?
Hoe voel ik eigenlijk zonder add-ons?
Heb je een vraag over bipolariteit?
De PsychoseNet experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Meer lezen over bipolariteit?
- De school of hard knocks: Niet zeuren!
- Brams kennismaking met de wetenschap – Lieuwe de Haan
- Stapje voor stapje – maak je doelen haalbaar
Toch weer anders dan je gedacht had?
PsychoseNet blijft je bijstaan met nuchtere informatie.
Geef een reactie