Ik durf te beweren dat zij die slachtoffers maken zelf ooit slachtoffer zijn geweest. Dat overdenkend en tevens mijn eigen geschiedenis hierin, als slachtoffer en dader. Toen moest ik ook onverbiddelijk mijn eigen rol voorafgaand onder ogen zien, wat waren toen mijn opties, mijn keuzes, en wat koos ik?
Natuurlijk is dit niet one size fits all. Bij seksueel misbruik is er op geen enkele wijze een eigen stuk te pakken, voor mij is dit ver voorbij de uiterste grens van het toelaatbare, het tast volledig iemands lichamelijke en geestelijke integriteit aan. Ook bij andere trauma’s aangedaan in de jeugd is geen eigen stuk te pakken.
Medicatie en voorafgaande psychoses hebben mij bij tijd en wijle volledig vervreemd van mijn eigen lichaam en geest. Dit terwijl ik bij tijd en wijle geen keus had. Deze leegte deed pijn, mijn reactie op pijn is kwaad worden, een grens trekken. Nu moest ik dus inzien dat ik de laatste twee psychoses bewust inging, dus ook zelf verantwoordelijk was voor de gevolgen daarvan die ik indertijd niet wilde inzien. Andere drijfveren waren sterker.
Veel mensen zijn boos, het leven is hun overkomen en aangedaan. Ze zijn slachtoffer van anderen, van een systeem, van iets of iemand
Het leven is hun afgenomen, dat doet pijn, ze worden kwaad. Begrijp dat ik dit begrijp.
Anderen krullen op in de foetus-houding in een hoek of bed en willen niet meer opstaan. Ik herinner mij dat ik sluiting nodig had van mijn boze en bittere verleden, anders kon ik niet verder. Ik had invloed op mijzelf en anderen reageerden. Soms echter was er een soort noodlot, totale willekeur die mij trof. Ten goede en ten kwade. Want natuurlijk is er ook veel goeds in mijn leven geweest. Liefde en momenten van geluk. Ik ben gezegend met een soort bewust naïef basisvertrouwen: ooit kijk ik over mijn schouder en is deze ellende voorbij, dat kan de volgende minuut zijn of over vijf jaar. Dit heeft mij in de moeilijkste tijden in mijn leven overeind en in leven gehouden.
Inmiddels werk ik acht jaar binnen de GGZ sector, en heb ik onderweg wel eens wat opgestoken. Zo is er zoiets als parallel processen. Kort samengevat: er is een wisselwerking tussen de mensen in zorg en de begeleiding/behandelaars. Een harde groep heeft een stevig team, een zachte groep vaak een mild team. Meer variaties hierop zijn mogelijk.
Veel patiënten leggen de schuld voor hun huidige toestand volledig bij een ander persoon of een andere partij. Dat wordt externaliseren genoemd. De GGZ als sector doet naar mijn mening hetzelfde
‘Het huidige zorgstelsel is ons overkomen en aangedaan.’ Door de overheid, door de verzekeraars, door de gemeenten. Veertig jaar geleden waren er ruime middelen en een zekere overvloed, dat is weg en deze pijn lijkt als het ware in het collectieve onderbewuste gegrift, en bepaalt mede de houding van de GGZ.
Eigenlijk is deze blog een oproep om samen te herstellen, patiënten delen namelijk ook “weleens” ( emotionele) pijn uit naar hulpverleners en visa versa. Doorbreek deze cyclus: wees geen slachtoffer, maak geen slachtoffer.
Geef een reactie