Herstel, een ingewikkeld woord. Het gaat met ups en downs, vertel ik mijn cliënten altijd. Ik tover een kronkelende lijn op een stuk papier die gestaag naar boven beweegt.
“Realiseer je dat bij terugval het voelt alsof je weer op de bodem terug bent maar als je beter kijkt dan zult je zien dat dit dikwijls niet klopt. De neerwaartse lijn maakt echter dat je dit wel zo ervaart. Probeer het grotere plaatje te zien en neem de tijd. Heb geduld.”
Al vele malen heb ik deze schets uitgetekend voor de toehoorders aan de andere kant van de tafel. Instemmend geknik en besef dat het nog wel even kan gaan duren. Logisch ook dat je er niet meteen weer bent, iedereen begrijpt het.
De instelling op lithium gaf een opvallende rust in mijn hoofd. Zittend in mijn kano bleven de boeggolven ineens weg. “Hoe kan dit?”, vraag ik me mezelf af.
“Zou Lithium werkelijk zo snel al werken in mijn herstel?”
Een licht eufoor gevoel maakt zich meester van mij. Ik wil iedereen bedanken voor de hulp die ze me hebben geboden en ik zweer dat ik de uitvinder van lithium postuum een eerbetoon wil geven.
Natuurlijk besef ik me dat ik er nog lang niet ben. Er ligt nog een enorme weg van verwerking voor me maar met een stabielere geest zie ik daar niet meer zo tegenop. Het maakt nogal uit of je bij iedere golf meteen omgaat met je kano of dat het je toch lukt drijvende te blijven.
Dinsdagavond. Ik heb een afspraak waar ik oprecht naar uitkijk. Toch begint zich in mij weer een beklemmend gevoel op te dringen.
Ik herken het, het is de aanrolfase van de grote golf. Ik ben benieuwd of de lithium me daar nu wat in kan beschermen. Dat deze golf weer zou komen was te verwachten. Nu eens zien hoe dit zich verder ontwikkelt.
Eerst nog verwachtingsvol zit ik er binnen een dag weer troosteloos bij.
Het is zoals altijd. De stemmingsomslag, de somberheid die zich begint op te dringen
Tegelijkertijd de angst die zijn intrede weer doet en snel toeneemt in heftigheid. Allerlei onverwerkte zaken beginnen zich weer te roeren in mijn geest. Ik laat het komen en geef me over aan alle emoties die hierbij horen.
Verdriet, boosheid en angst. Ze nemen toe en toe en langzaam voel ik dat ik overspoeld raakt. Daar waar er normaal een bodem zit onder het verdriet daar klapt nu het luik weer open.
Ik ken dit.
Zodra ik door het luik heen zak dan is het mis. Verdriet wordt onpeilbaar diep leed, boosheid wordt razernij en angst wordt blinde paniek.
Ik kan niet anders dan het laten gaan maar ik voel aan alles in mijn lijf dat ik nu doorschiet.
Het alarmsysteem raakt overbelast, hoort dit ook bij herstel?
Wat volgt zijn vijf zware dagen waarin ik vrijwel niet meer slaap, ik veel minder eet en mijn lijf volledig is verkrampt van de spanning. Het voelt letterlijk alsof ik niet los mag laten, want anders val ik te pletter.
Het slaapprobleem, de lichamelijke hoogspanning, de eetlust die verminderd is. Allemaal logische gevolgen van een systeem dat doordraait. Adrenaline giert dagenlang door mijn lijf. En er is niets dat helpt.
Wandelen maar weer. Urenlang, zoals ik dat al maanden doe. Af en toe proberen een klusje te doen. Met mensen praten die me dierbaar zijn. Mensen die ook niet weten hoe dit tij te keren. En dat kan ook niet.
Maar een luisterend oor is wel prettig, mits dit oor ook oordeelvrij luistert. Je voelt je in elk geval gehoord, gezien in je leed. Verder is er ook niet veel aan te doen.
En de innerlijke criticus is ook weer als vanouds aanwezig. In tijden van grote nood en terugval komt hij altijd even extra zijn best doen om het nog ingewikkelder te maken.
Ik realiseer me dat dit simpelweg een deel van mij is en ik probeer dan ook mezelf te helpen met mildheid. Soms lukt dit, vaak ook niet.
Ik weet dat dit weer voorbij gaat maar vijf dagen zijn lang als je je zo voelt. Ik ben teleurgesteld. “Kun je echt niet meer opvangen dan dit, beste lithium?”, vraag ik.
Lotgenoten en mijn behandelend psychiater geven me terug dat herstellen echt meer tijd nodig heeft, soms wel een half jaar
“Daarnaast moeten we niet vergeten dat je ook te maken hebt met een life event. Dat zet de boel natuurlijk nog veel meer onder hoogspanning naast de psychische kwetsbaarheid”, geeft mijn behandelaar me terug.
Geef een reactie