Ieder jaar op de 2e zondag in december is er Wereldlichtjesdag. Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenken en steken zij om 19.00 uur een kaarsje aan. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht, zodat de wereld een beetje lichter wordt voor de mensen die hun kind hebben verloren.
In 2008 hoorde ik voor het eerst over Wereldlichtjesdag
Ik was toen zo’n vier maanden moeder, een moeder met lege handen, druk aan het herstellen. Het normale leven bouwde zich snel weer op om me heen, terwijl mijn hoofd nog bezig was de gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Ik deed eigenlijk vooral mijn best om weer normaal te zijn.
Wat is er gebeurd?
Op 8 augustus 2008, ben ik voor moeder geworden van Merian*, vier maanden voor wereldlichtjesdag. Tijdens de bevalling is ze overleden, net voor de 24 weken zwangerschap.
Het was geen verrassing dat ze al zo vroeg geboren werd. Ze zou hoe dan ook na de geboorte zijn overleden door de gevolgen van het Meckel-Grüber syndroom. Mijn partner en ik besloten om onze zwangerschap af te laten breken om het lijden van onze ongeboren dochter niet voort te laten duren. Ook zou het uitdragen van deze zwangerschap gevaren voor mijn gezondheid opleveren.
Merian* wordt levenloos geboren.
Ze is prachtig, maar ook zichtbaar ziek
We nemen thuis, samen met de familie, afscheid van haar in een houten kistje. Door de ronde vorm en de zachtheid van het hout straalt het kistje geborgenheid uit. We laten Merian* daarna cremeren. Na haar crematie laat ik voor haar een mooi glazen baby-urntje blazen in een roze tint, mooi wit dooraderd voor haar as.
De eerste dagen na de bevalling en het verlies stond de wereld stil
Ik vroeg me af hoe de wereld om me heen door kon draaien terwijl het zo duidelijk was dat alles om mij heen tot stilstand was gekomen. Ik keek met volle verbazing door de ruiten en op de tv naar het dagelijkse leven waar ik me geen onderdeel meer van voelde, een wereld waar ik een andere, nieuwe rol in wilde vervullen.
Na enkele weken zette ik langzaamaan weer stappen voorwaarts, het leven weer in
Terugkeren is meestal vrij dienend van aard. Ik troostte vele mensen, verzachtte het ongemak dat mensen ervoeren door mijn geschiedenis, verdedigde mijn keuze tegen mensen die er vanuit het geloof problemen mee hadden. Het feit dat mensen om me ongevraagd mij met hun mening belastten stak me. Toen ik mijn gespecialiseerde gynaecoloog hierover vertelde gaf ze aan dat als mensen die geloven in een vergelijkbare situatie komen als de mijne, de kerk de keuze om een zwangerschap af te breken vrijwel altijd steunt. En dat een keuze zoals ik die maakte, ook vrijwel altijd wordt gemaakt door mensen die geloven, ongeacht welk geloof.
Terugkijkend probeerde ik in die periode vooral heel hard om nuttig te zijn, niet te klagen, niet zielig te zijn en vooral om geen aandacht op te eisen. Dat lukte goed. Misschien soms wat te goed.
Via stichting Lieve Engeltjes hoorde ik over Wereldlichtjesdag
Ik schreef in dat zware jaar mee in één van de contactgroepen van Lieve Engeltjes waar ik heel veel steun en herkenning heb gevonden bij fijne andere moeders die – net als ik- ook met lege handen stonden.
“Bij Stichting Lieve Engeltjes zijn verschillende contactgroepen. De meeste groepen zijn voor ouders van wie het kindje tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling of op jonge leeftijd na de geboorte is gestorven. Maar er zijn ook groepen voor ouders van wie het kind op oudere leeftijd is overleden of voor wie het verlies al langer geleden is. Er zijn ook groepen voor vaders en grootouders”.
Op de wereldlichtjesdag stak ik een paar lichtjes aan
Ik besloot dat jaar, in 2008, een rondje door mijn woonwijk te lopen. Zouden er meer huizen zijn waar een lichtje brandde? Ik herinner me dat het guur was, de wind fris, het wegdek donker glanzend van de regen, de straatverlichting kil en alle vensterbanken die ik passeerde onverlicht en ongezellig. Het was een troosteloze avond.
De cirkel van licht, de herkenning, ik zocht wel, maar ik kon niet vinden
Dat was verder ook niet erg. Maar een gevoel van warmte of verbondenheid was fijn geweest.
Op 17 juni 2009 werd ik weer moeder
Dochter Mirthe* en een zoon, Martijn* worden geboren.
Ieder kindje -van mij en mijn partner samen- heeft 25% kans op het Meckel-Grüber syndroom
Mijn partner ik zijn bleken beiden drager van een verkeerd gen. Deze specifieke afwijking kan op zijn vroegst pas uitgesloten worden vanaf 20 weken en kan voor de 16 weken op geen enkele manier worden vastgesteld.
De schok was groot toen met de 20 weken echo bleek dat beide baby’s ziek waren
Ze hebben beiden Meckel-Grüber. Iedereen, ook vanuit de zorg hield er rekening mee dat misschien één van de twee kindjes ziek zou zijn. Ook die situatie stelt je als ouders voor hele moeilijke keuzes. Maar dit scenario -waarbij beide kindjes de erfelijke aandoening hebben, waar drie kinderen uit één gezin het op een rij hebben- komt ook in de praktijk binnen het gespecialiseerde UMC’s zelden voor. Er wordt even gedacht het een eeneiige tweeling is. Het blijken een jongen en een meisje te zijn, dus ze kunnen niet eeneiig zijn. Gewone pech.
Gelukkig mag ik deze keer in het plaatselijke ziekenhuis bevallen
Daar waar ik alle gynaecologen al goed ken door de trajecten om zwanger te worden die we daar achter de rug hebben. Zwanger worden is geen vanzelfsprekendheid. Ook voor mij niet. Dit ziekenhuis is de plek waar ik me het meest vertrouwd voel.
Mirthe* komt levenloos ter wereld. Martijn* leeft. Martijn* is nog een uur bij ons, in leven. Prachtig. Hij overlijdt warm en gekoesterd. Mirthe* en Martijn* krijgen samen een vlindermandje.
Inmiddels zijn onze drie ‘M’metjes’ grote broer en zussen geworden
Het leven zou geen leven zijn als het na deze gebeurtenissen tot een stilstand zou zijn gekomen. Ook hierna leefden we door, mijn partner en ik zetten nieuwe doelen en we gingen voor een nieuwe toekomst. Een toekomst met kinderen. Maar wel via een andere route.
Merian*, Mirthe* en Martijn* hebben in het jaar 2010 en in 2012 uiteindelijk twee lieve broers gekregen.
Met behulp van goede vrienden hebben we twee gezonde zoons op de wereld gezet
Onze vrienden besloten -na uitgebreid overleg met hun families- dat ze graag bekende zaaddonor voor ons wilden zijn. We ‘fabriceerden’ als team gezamenlijk, als een soort verenigde families, twee mooie jongens. Kerngezond. Uiteraard niet op de natuurlijke manier (dat zou raar en wettelijk ingewikkeld zijn), maar door middel van inseminatie (wat trouwens niet klinisch hoeft, maar gewoon thuis kan).
Onze zoons hebben er gratis en voor niets ook nog een leuke halfbroer en grote halfzus bij gekregen
De kinderen in onze verenigde gezinnen weten allemaal van elkaar dat ze familie zijn. Ze groeien in beide gezinnen op met de kennis dat ze biologisch verwant zijn. Ze weten wie biologisch aan wie verwant is en waarom, en ze hebben een band met elkaar. Ze weten niet beter en vinden het de normaalste zaak van de wereld. Het is een gelukkige constructie geworden.
Doorgaans ben ik niet erg meer bezig met de 3 kinderen die niet meer bij ons zijn
De pijn is weg. Het hoofdstuk rondom hun overlijden is gesloten en het wringt niet meer. Op wereldlichtjesdag steken we om 19.00 uur weer een lichtje voor ze aan. Dit jaar is wereldlichtjesdag op 11 december 2022.
Steek je ook ook een lichtje aan?
Op onderstaande websites kun je meer informatie vinden over deze mooie initiatieven.
- De website van Wereldlichtjesdag
- De website van Wenskaarsje.nl
Samen kunnen we de wereld een beetje lichter maken.
Geef een reactie