Mijn psychotische tijd duurde in totaal drie jaar. In die tijd beleefde ik drie episodes, waarvan de langste twee jaar duurde. Inmiddels ben ik alweer jaren werkzaam als professioneel ervaringswerker en zet ik mijn eigen ervaring met psychosegevoeligheid in om anderen te ondersteunen.
Mijn eerste psychotische episode was het gevolg van wat je een onderzoek van mijn eigen geest zou kunnen noemen, onder anderen met behulp van drugs en ‘gedachten experimenten’. Ik was destijds tamelijk onbevangen, na drie maanden melde ik mij met extreme uitputting bij een EHBO en werd opgenomen.
De tweede episode besloot ik min of meer bewust in te gaan, en ging exact verder waar de vorige episode was afgebroken. Dit monde uit in een rechterlijke machtiging (RM) en verblijf op een gesloten afdeling waarbij wij met veertig personen op een zaal sliepen. Sommigen waren vrijwel continue vastgebonden aan stoel of bed.
De derde episode, die twee jaar duurde, ging wederom verder op het punt waar tijdens de tweede episode de medicatie zijn werk was begonnen te doen.
Vooral deze laatste lange episode is bepalend geweest voor mijn ervaring met psychotisch zijn; na twee jaar was ik écht uitgeput en stond behandeling toe.
In die twee jaar heb ik alles wat mijn onderbewustzijn vrij associërend, gecombineerd met betrekking- en achtervolging wanen omhoog kon ‘toveren’ voorbij zien komen.
Diagnose: schizofrenie (chronisch) met paranoïde wanen (bron: dokters brief)
Na die laatste episode in 1992 ben ik niet meer psychotisch geweest. Ik heb nog wel bepaalde restsymptomen, maar hier heb ik goed mee leren leven.
Mijn professionele loopbaan als ervaringswerker in de zorg begon in 2008 bij een ACT team van het toenmalige “Buiten-Amstel” in Amsterdam.
Vervolgens een jaar bij HVO-Querido in het “Martien Schaaperhuis” op IJburg, dit was een beschermde woonvorm.
Daarna vier en een half jaar bij het ACT+ team in Haarlem en sinds een jaar binnen vast dienstverband op de gesloten kliniek bij ggz InGeest.
InGeest heeft mij ook een deeltijd opleiding van drie jaar aangeboden (maatschappelijke zorg voor ervaringsdeskundigen) welke ik met goed gevolg in 2014 bij het Zadkine in Rotterdam heb afgerond.
De combinatie van jaren gevuld met psychoses, werkervaring in de zorg en mijn opleiding heeft mij tot de professionele ervaringswerker gemaakt die ik nu ben
Hoe ik werk met mijn psychosegevoeligheid en eigen ervaringen?
Bijvoorbeeld als wat ik ‘psychose-gids’ noem. Omdat ik zelf als het ware de bodem geraakt heb in een psychotische episode heb ik redelijk snel door hoe het met iemand gaat en waar iemand (vast) zit in zijn psychose. Daar kan ik dan op inhaken.
Zo was er eens een jongeman die er van overtuigd was/is dat alles en iedereen inclusief hijzelf bestuurd wordt door een machine. Zijn omgeving vond dit zeer verontrustend. Na een aantal gesprekken hebben hij en ik die overtuiging om weten te buigen tot ‘de machine’ ook God genoemd kon worden. Vooral voor zijn omgeving was dit een meer aanvaardbaar wereldbeeld. Het maakte hem weinig uit, maar hij vond het wel acceptabel.
Het helpen ontwarren van de kluwen waar en onwaarheden kan al veel verlichting van het lijden geven
Om iemand te kunnen helpen bij het ontwarren van deze kluwen moet er wel eerst contact en vertrouwen opgebouwd zijn. Gezien mijn eigen ervaringen kijk ik nergens nog van op en vind ik niets ‘gek’, dat kan voor de ander heel helpend zijn.
Als het mij lukt om wederzijds contact tot stand te brengen met iemand in zijn of haar psychose, dan verzacht dit vaak direct het gevoel van diepe eenzaamheid dat iemand in een psychose vrijwel altijd ervaart. Alleen dat al is heel veel waard.
Naast het ‘gidsen’ neem ik deel aan een psychose praat- en verwerkingsgroep van louter mensen met psychosegevoeligheid. In die groep praten we over onze ervaringen, experimenteren we min of meer op onszelf en zijn we tegelijkertijd elkaars ‘anker’. We zijn nu een format aan het ontwikkelen waar op termijn anderen kunnen instromen met dezelfde gevoeligheid, want praten en delen is zo belangrijk!
Inmiddels is ook wetenschappelijk aangetoond dat het lang gebezigde “dogma” in de ggz dat praten over psychose opnieuw een psychose zou kunnen doen losbarsten een “broodje aap” is.
Hoeveel mensenlevens zou deze foutieve aanname over psychosegevoeligheid hebben gekost?
Op basis van mijn eigen ervaringen ga ik ervan uit dat in principe iedere psychose ook traumatisch is of kan zijn, en dat het juist bij (ernstige) trauma’s essentieel is om erover te praten!
Deze mogelijkheid probeer ik als ervaringswerker anderen dan ook altijd te bieden.
Geef een reactie