Emotionele en fysieke pijnprikkels worden in hetzelfde deel van de hersenen waargenomen. Net zozeer er ondragelijk uitzichtloos fysiek lijden is, zo ook is er ondragelijk uitzichtloos psychisch lijden. Zo ondragelijk dat de dood als verlossing van dit uitzichtloos lijden wordt gezien. Vrijwillige euthanasie.
Draaglast en draagkracht zijn net zoals wat voor iemand ondragelijk uitzichtloos lijden is, puur persoonlijk. Bij de een breekt het hart bij het zien sterven van een musje, de ander gaat stuk in een oorlogsgebied onder de wreedheden die mensen kunnen begaan. Ik werk met mensen die dood willen. Zij zeggen:
“Het is genoeg zo”
Uitgaan van het idee van wat iemand kon, kan of zou kunnen zie ik soms als mogelijkheid dat iemand hieruit kan komen en een kwaliteit in het leven kan ervaren, misschien zelfs wel nog momenten van geluk. Vorige week heb ik tegen twee mensen afzonderlijk van elkaar het volgende gezegd:
“Ik ben opgegeven geweest maar gaf mijzelf niet op, jij hebt jezelf opgegeven, maar jouw omgeving geeft jou niet op. Ik vecht mét jou voor jouw leven.”
Jouw omgeving geeft jou niet op
Dit zeg ik met vol respect voor de persoonlijke autonomie regel: “Mijn leven is mijn eigendom, van begin tot eind.” Wat ik beschikbaar heb is mijn (resterende) tijd, waarvan soms de waarde in een bedrag wordt uitgedrukt. Tijd dat ik in vrijheid schenk en ontvang van anderen. Ik vervul mijn roeping en werk vanuit het volgende basisprincipe:
Iedereen is belangrijk en iedereen is van belang
De leegte en diepste vermoeidheid van een zware depressie is soms ook gecombineerd met de conclusie dat het eigen leven geen perspectief, geen enkel vooruitzicht heeft. Voor eigen gebruik heb ik enkele oneliners over de dood bedacht die ik mijzelf vrij regelmatig imprint:
- “Opgeven is te makkelijk.”
- “Altijd klaar, maar nooit bereid.”
- “Ben langer dood dan levend, kan ik net zo goed zo lang mogelijk leven.”
Iemand die letterlijk op zijn innerlijke bodem verkeert, onderschat zichzelf soms, omdat de vechtlust voor het eigen leven weg is, gecombineerd met pijnen, rouw en schaamte die nooit lijken te verdwijnen.
De pijn lijkt nooit te verdwijnen
Er is herstel mogelijk vermogen. Het bizarre van emotionele pijnen is dat zij net zo dodelijk kunnen zijn als fysieke pijnen, zo lijkt het. Maar er is altijd iets dat de pijn veroorzaakt.
De bron van de wond
Voor heling is het ook binnen de psychiatrie belangrijk dat er diep menselijk contact plaatsvindt en deze pijn in vertrouwen wordt onderzocht en te ruste worden gelegd. Sommige emotionele verwondingen blijven een leven lang verwaarloosd, maar beïnvloeden het gedrag wel op een vervormde manier. Deze emotioneel verwaarloosde dieperliggende verwondingen veroorzaken zo meer pijn, ook bij anderen.
Ze veroorzaken meer pijn, ook bij anderen
Vandaar het volgende: “Wees geen slachtoffer, maak geen slachtoffer”. Daarvoor moest en moet ook ik eerst helen zodat ik anderen geen of minder pijn bezorg. Al met al: soms is deze doodswens er, ook nadat alle opties onderzocht zijn. Dan moet deze wens er ook kunnen zijn.
“Bij een goed leven hoort een goede dood.”
Geef een reactie