Rianne houdt erg van het lezen van religieuze verhalen en spirituele parabels met een filosofische, ethische of morele boodschap. Dit keer is lezen een inspiratie tot schrijven. Over de twijfels aan onszelf, maar het geloof in de aanleiding. ‘Wie ben ik?’
Wie ben ik? het is geen vraag waar we over leren op school. Wat ik overigens erg jammer vind. Het is ook geen vraag waar we dagelijks over praten. Maar wel een vraag die bijna iedereen wel eens bezig houdt. Wie ben ik; toen en nu? Wie ben ik; nu ik deze persoon verloren heb? Wie ben ik; na al deze nare ervaringen? Wie ben ik; in deze groep, in dit gezin? Wie ben ik, in deze periode van depressie?
Veel van wat we denken te zijn, is nogal veranderlijk
niet constant het zelfde. Toen ik 4 was had ik een ander lichaam dan nu, en als ik 80 ben, heb ik niet meer dit lichaam, het verandert constant. Wat ik allemaal kan, groeit en verandert ook.
Mijn gevoelens zijn ook constant veranderlijk. Mijn ervaringen ook, steeds komen er meer ervaringen bij, mooie of vervelende. Maar als je mij op 13 jarige leeftijd had gevraagd ‘waar ben je?’ dan zou ik je antwoorden; ‘Ik ben hier’. En die ‘ik’ voelt ondanks alle verschillende gevoelens die ik in mijn leven heb ervaren, ondanks alle veranderingen in mijn lichaam, alles wat mij is overkomen, en alle verschillende gedachten die ik heb ervaren, hetzelfde.
Ik denk dat we makkelijk deze tekst kunnen lezen zonder te beseffen wat het inhoudt. Het betekent namelijk dat als je in een dikke vette dip zit, dat jij die dip niet bent, maar je deze ervaart. En stel nou dat je gelooft dat deze dip ontstaan is door je traumatische jeugd, je dit niet hoeft vast te houden als een onderdeel van jouw ‘zijn’.
Lange tijd zijn mijn ervaringen onderdeel geweest van mijn identiteit
‘Ik heb ervaren dus ik ben daardoor… zus of zo’. Maar het besef dat alles veranderlijk is, gaf me de vrijheid in het nu, mijn ik-beeld los te laten. We creëren allemaal een ik-beeld, een beeld waarvan we denken dat we zo zijn. Dit zijn overigens enkel gedachten, want ons werkelijke zijn, is al, en heeft deze gedachten niet per se nodig om te zijn.
Het betekent niet dat de dip dan zomaar ineens weg is. Maar het hielp mij wel om niet de dikke vette dip te worden. Het was onderdeel van mijn ervaring, zonder dat ik het weg hoefde te duwen. Ik kon ermee zijn, dat dit nu mijn ervaring was met de wetenschap dat het weer verandert. Regelmatig groeien we op met mensen die weinig geloof in ons hebben.
‘De gedachte dat wij allemaal een vaststaande hoeveelheid intelligentie, deugdzaamheid, academisch vermogen, motivatie en gedrevenheid hebben, is absurd. Wij kunnen niet allemaal schilderen als Monet of componeren als Ravel. Maar ieder van ons heeft gaven, capaciteiten, die ons leven lang slapend blijven tot iemand ze wekt. Wij kunnen allemaal hoogten bereiken die wij nooit voor mogelijk hadden gehouden. Daarvoor is alleen maar nodig dat wij iemand ontmoeten die meer in ons gelooft dan wij in onszelf geloven. Zulke mensen veranderen levens’ ¹
‘Wanneer ik sterf en naar de komende wereld ga, zal men mij niet vragen: Soesja, waarom ben jij niet Mozes geweest? Ze zullen me vragen: Soesja, waarom ben jij niet Soesja geweest?’ ²
In onze maatschappij
leren we vooral te passen binnen systemen, te passen binnen bepaalde hokjes en kaders. We leren wat keurig is, wat beleefd is, wat normaal is, hoe je zou moeten zijn. Vooral social media heeft mij vroeger als puber ook behoorlijk het idee gegeven dat alle mensen een perfect leven hadden behalve ik.
Maar het leven heeft me opgeroepen en uitgedaagd om mij te zijn. Het leven vroeg niet van mij, om te zijn als anderen. Mijn twijfel aan mij, zijn mijn gedachten die veranderlijk zijn. Ik twijfel soms aan mij, maar niet aan de aanleiding. Hiermee bedoel ik; Er is een aanleiding waartoe ik hier ben, en al zou er geen aanleiding zijn, ‘ik ben er’. Ik ben, dus ik denk, en niet andersom. Het leven vraagt je; Waar ben je? zodat je zult antwoorden en je zult laten zien.
Door het geloof in gedachten als: ‘Deze mens is door zijn trauma’s voor het leven beschadigd’. Of gedachten als: ‘Deze client moet leren leven met bipolaire gevoelens’ of: ‘Deze mens moet leren leven met pijn-klachten’ zetten we iets vast, wat van nature beweegt.
‘De beste leraren zijn zij, die hun studenten op waarde schatten, hun mogelijkheden benoemen en hen ertoe brengen in zichzelf te geloven.’ ³
Lang twijfelde ik er over of ik mijn boek zou uitbrengen
Ik twijfel soms of ik bepaalde dingen wel moet schrijven, of ik twijfel soms over mijn kunnen. Wie ben ik; dat ik dat zou kunnen of moeten doen? Maar vandaag besefte ik dat we allemaal door het leven worden geroepen om één van de beste leraren te zijn, niet letterlijk maar wel symbolisch. Namelijk dat we de ander en onszelf op waarde schatten en ertoe brengen geloof te hebben. De mogelijkheid dat alles mogelijk is.
Wie ben ik? Geen idee! Maar ik heb het geloof; dat ook het donkerste duister verlicht kan worden. Het geloof dat de grootste trauma’s, de diepste dalen, en de donkerste onweersbuien weer kunnen opklaren, als daar het licht van geloof en hoop op schijnt. Hiermee bedoel ik niet geloof als religie, maar geloof als in de zin van ‘een gedachte die als waarheid wordt aangenomen’. Als in: ‘Ik geloof in jou, want jij bent leven.’
Geef een reactie