Marijke heeft lange tijd het leven als een soort wedstrijd gezien en heeft zich vaak een verliezer gevoeld in deze wedstrijd. Totdat op een zeker moment het besef doorbrak dat we allemaal, zonder uitzondering, onze goede en slechte momenten hebben en allemaal kampen met onzekerheden van welke aard ook. “Opeens viel het kwartje.”
Mijn zelfbeeld is, sinds mijn eerste opname jaren geleden, een moeilijk verhaal. Als “beginnend” psychiatrisch patient was er van mijn imago als succesvolle twintiger amper iets over. De jaren die volgden bleef ik hiermee worstelen. Wie ben ik? Wat kan ik? En waar ligt overduidelijk een grens van mij? De antwoorden op deze vragen zette ik keer op keer af tegen het plaatje wat ik van een ander had. Jarenlang had die ander daardoor bij voorbaat “gewonnen”, want ik maakte er in mijn hoofd een soort van competitie van.
Ik had geen werk
geen relatie en/of kinderen en ik woonde als eind-twintiger weer bij mijn ouders. Die ander had in mijn optiek altijd betere papieren. En ik? Ik werd iedere keer weer bevestigd in wat ik al dacht: “Zie je wel, ik ben de mindere, het watje, de kluns.” Ik was behoorlijk hard voor mezelf. Het huizenhoge stigma op psychiatrische klachten heeft zeker bijgedragen aan die situatie. Dat ik in een omgeving kwam te wonen waar ik amper iemand kende, heeft ook niet geholpen. Ik voelde me onzeker, onbegrepen en niet gezien.
Nu neem ik je mee naar de dag van vandaag, twee decennia na mijn eerste opname. Dat stigma is sindsdien wat lichter geworden naar mijn idee. Maar dat kan ook komen doordat ik inmiddels zelf wat steviger in mijn schoenen sta. Gelukkig maar, want in de beginjaren van mijn herstel was er niet veel voor nodig om mij omver te blazen. Maar tot voor kort was mijn zelfbeeld, ondanks mijn gestage herstel, nog steeds onder de maat. Totdat ik een paar maanden geleden hoorde over behoorlijk heftige problemen van vriendinnen.
En opeens viel het kwartje
Ieder mens heeft onzekerheden van welke aard dan ook. De één op relationeel vlak, de ander heeft misschien iets heftigs op lichamelijk gebied en weer een ander heeft psychische issues op wat voor terrein dan ook. Elk mens moet roeien met de riemen die hij of zij heeft. Als ik dat in mijn achterhoofd houd, zie ik iedereen als precies gelijk. Jij en ik, we zijn allebei mensen en (dus) unieke individuen. Ik ben niet minder dan een ander. Hooguit heb ik een ander probleem. Mijn houding ten opzichte van mijn medemens ontspant zodra ik besef dat we allemáál maar een beetje door akkeren. Zo ontstaat een gelijkwaardig contact, waarin het niet draait om uiterlijkheden. Ook kan ik mijn eigen “hokjes denken” en statusgevoeligheid thuislaten, want die zijn totaal onbelangrijk geworden. Ik ga zo met meer gemoedsrust het gesprek aan. Ik voel mij niet langer bij voorbaat de underdog en dat is pure winst!
Marijke
Marijke heeft door een psychose met opname veel over zichzelf geleerd. Met vallen en opstaan leert ze steeds beter hoe ze rekening houdt met zichzelf.
Meer lezen van Marijke
- Hoe ik via een psychose mijn grenzen leerde kennen
- Vandaag: Een dag uit het leven van Marijke
- Enik Recovery College
Geef een reactie