Een gedicht over zelfstigma geschreven door Jeroen Kloet. Met een aan het einde van deze blog een vraag aan de lezer.
Zelfstigma
Wat ik ooit leerde over psychisch kwetsbaar zijn
De afkeuring in ogen die kijken
Het wegkijken van andermans pijn
Het gelach om hen die afwijken
De schaamte omdat wat we niet begrijpen
De verwarring door de aanblik van ons broze hart
Hoe de massa zich hult in zwijgen
Als je stilletjes voorbij gaat in smart
Het is groter dan ik ooit denken kon
Dat zelfstigma van mij
Wat m’n geest telkens weer verzon
Vertaald in Ik versus Jij
Ik voel in mij een diep gemis
Ik voel me minder dan jij
Wetend dat ’t niet zo is
Dans jij door het leven en ben ik niet vrij
Jij weet niet hoe het is om zo diep te gaan
Het is in woorden niet te vertalen
Ik wandel soms langs de afgrond van het bestaan
Terwijl jij oordeelt over mijn verhalen
Maar is het nu werkelijk altijd de ander die mij afschildert als apart?
Die mij als inferieur en kwetsbaar ziet?
Mijn tekening van identiteit inkleurt met zwart?
Of gaat dit stiekem over mijn eigen oordeel over mijn verdriet?
Zelfstigma, de sluipmoordenaar
Lang niet bij iedere hulpverlener goed bekend
Maakt je herstel onnodig zwaar
Als je haar niet onderkent
Persoonlijke noot: In welke behandeling dan ook binnen de geestelijke gezondheidszorg zou (h)erkenning van zelfstigma een vast onderdeel van ieders behandeling moeten zijn. Wat is uw mening?
Geef een reactie