Een voordeel bij het gegeven dat het Nederlands Elftal de laatste jaren en maanden zo waanzinnig teleurstelt is dat andere sporten meer aandacht krijgen. En ook dit jaar zijn er weer genoeg niet-voetballende helden om naar uit te kijken.
Tijdens de Giro d’Italia bijvoorbeeld, als wielrenner Tom Dumoulin een serieuze gooi gaat doen naar de Maglia Rosa (roze trui) die voor de winnaar klaarligt.
Ik probeer me een voorstelling te maken van hoe hard Tom nu al traint om straks de concurrentie achter zich te laten, want normaal gesproken gaat men nek aan nek richting de prijzen. De verschillen zijn en blijven vaak klein, omdat wielrenners als Tom elkaar inspireren om steeds harder te fietsen.
Overigens zag ik ooit een keer een wielrenner zo hard wegfietsen dat hij onzichtbaar werd voor het hele achtervolgende peloton. Je vraagt je af hoe dat kan. En de vraag stellen is hem beantwoorden. Hoe dan ook, alle andere renners in het peloton lieten de “eenzaam- sterke” wielrenner winnen en zelfs moeite om binnen de geldende tijdslimiet te finishen deden ze niet.
Zo zie je maar wat onzichtbaarheid voor een anders motivatie betekent
Gelukkig ben ik geen wielrenner die Tom Dumoulin in zicht moet houden, anders was ik vandaag ook niet opgestaan. Dan was ik vooral blijven dromen over hoe ik Dumoulin voorbij trap op zijn specialiteit; de tijdrit. Maar dank wie dies zijt heb ik genoeg om voor te trainen. Want net als wielrenners werk ik in een omgeving waarin veel mensen hetzelfde doel, namelijk herstel, voor ogen hebben.
Inderdaad, concurrentie voor de winst bestaat niet in deze vergelijking, integendeel, want in de Giro d’Herstel wint iedereen die gezond wil finishen
Dat ervaar ik elke keer weer als ik met ervaringsdeskundigen in gesprek raak. Bijvoorbeeld over verslaving en het onzichtbare bestaan als verslaafde.
Zelf weet ik ook hoe eenzaam dat bestaan is. Geestelijke doping werkt op de korte termijn, maar de overwinningsroes beleef je vooral alleen. En dan maakt het niets uit of je jarenlang heroïne gebruikte of een zucht naar suiker niet kunt beheersen. Machteloos zwichten doe je namelijk ook alleen. Herstellen daarentegen gaat het best samen. Want door te praten met ervaringsdeskundigen kreeg ik in de gaten dat een aantal herstellende mensen meer weten dan één.
Zo kan iemand denken dat opborrelende emoties een voorteken zijn van een naderende terugval, een ander bekijkt het als terugkerende gevoelens, dus als een gezonde ontwikkeling.
Wind voor of wind tegen, het kan het verschil tussen afstappen en doorfietsen betekenen
Overigens bepaald niet in het geval van sommige van de ervaringsdeskundigen die ik in de loop der jaren heb ontmoet. Die fietsen al jarenlang dopingvrij én stimuleren daarmee andere mensen ook schoon te fietsen. Inderdaad, de Giro d’Herstel is wat de Giro d’Italia moet zijn, alleen dan mét finishers in plaats van winnaars. Immers, ook hier rijden onzichtbare “winnaars” in eenzaamheid en maalt verder niemand om een tijdslimiet zolang de rest van het veld gezond over de eindstreep komt.
Onzichtbaar zal Tom Dumoulin niet zijn. Nek aan nek richting de eindstreep zullen zijn noeste trainingen deze Giro d’Italia dat kleine verschil gaan maken. In zijn wereld is de rest van het veld namelijk nooit ver weg.
Geef een reactie