Hoe ga je om met zichtbare en onzichtbare beperkingen? Martin-Jan beschrijft in deze blog over hij hiermee omgaat. Daarbij zet hij met deze blog een mooie eerste stap richting openheid.
Ik heb een darmziekte, mis vingers, heb blaas- en nierproblemen
Dat is lastig, maar je kunt er met de juiste behandeling goed mee leven. En je kunt er ook leuk over praten met je vrienden en familie.
Mensen die je nog niet zo goed kent, kijken verbaasd op als ze ontdekken dat je een paar vingers mist. Als je er een cynische grap over maakt, bijvoorbeeld dat je in de houtzagerij hebt gewerkt, dan is het ijs meestal snel gebroken. Bij mij gaat het om een genetische afwijking, maar dat terzijde.
Dat ik last heb van psychotische dwanggedachten en daarom ooit op een gesloten psychiatrische afdeling ben opgenomen weten slechts weinigen
Ik studeerde destijds rechten en vertelde het aan een (vermeende) vriend en studiegenoot. Nooit meer teruggezien. Natuurlijk reageert niet iedereen zo, ik heb een aantal goede vrienden waarmee de relatie alleen maar is verdiept.
Maar toch… Het is niet het eerste wat je vertelt bij een sollicitatie en eigenlijk heb ik het aan geen enkele collega of leidinggevende ooit gezegd
Dat hoeft ook niet, maar ze wisten wel van mijn lichamelijke kwalen. Ook dat is niet onlogisch, want het gebrek aan vingers valt sommigen snel op. Bij een van mijn sollicitaties vroeg de HR-manager of ik wel kon typen. Demonstratief nam ik plaats achter haar bureau. En? Aangenomen natuurlijk.
Dat ik zeven jaar later uitviel bij hetzelfde bedrijf door een depressie met psychotische kenmerken heb ik goed verborgen weten te houden. De ziekte van Crohn en mijn blaasproblemen kwamen als smoes daarbij goed van pas.
Jammer, maar misschien is een stukje zoals dit over zichtbare en onzichtbare beperkingen voor mij een eerste stap op weg naar meer openheid.
Martin-Jan Davids (pseudoniem)
Geef een reactie