Is er ziekte-inzicht nodig om tot behandeling van een psychose te komen?
“Het is jou gelukt” hoor ik weleens.
Het omgaan met de vele psychoses.
Het hebben van ziekte-inzicht.
En dan de ergste: het accepteren van de ziekte.
Dit alles dekt de lading bij lange na niet.
De lading van de weg die ik gegaan ben en nog ga.
Ik wil de hoop hebben, dat er echt maar 1% gezond hoeft te zijn en dus 99% ‘gekte’ kan zijn om tot herstel en heling te kunnen komen.
De vraag is: wat is jouw 1%? Voor ieder individu, in elke bodemloze diepte is dit anders.
Ziekte – inzicht
Ik heb een keuze gemaakt, om de waanzin zonder kader onder ogen te zien. Ik wilde absoluut in mijn vertrouwde omgeving blijven, dus ik moest mezelf ook fysiek begrenzen (geen gekke dingen doen, was de afspraak). Maar ja, betekent dat ik inzicht had? Is mij iets gelukt??? Nog erger: was ik sterk?
Ik kon een keuze maken, maar dit wil niet zeggen dat ik deze overzag, laat staan er grip op had.
Soms glimlach ik naar de vrouw die ik ooit was: de leerkracht voortgezet speciaal onderwijs, die steevast van de interne begeleiding te horen kreeg: “Groepjes maken.”
Binnen enkele weken ontstonden vervolgens de eerste ‘afwijkingen’ weer, want ik zag altijd het individu en dacht niet in groepjes. Ik zag al die prachtige verschillende jongeren met al hun verschillende talenten. Ik wist met mijn hoofd wat ik moest doen en met mijn hart zag ik wat er nodig was om aan te sluiten en te komen tot verdere ontwikkeling.
Gedachten zijn maar gedachten
De verruiming (door het wegvallen van een gezond kader) tijdens een psychose is een enorme ‘sta in de weg’ als deze het herstel vernauwt.
Naast iemand staan en proberen de 1% te ontdekken, zie ik als de sleutel. Die 1% is zo belangrijk. De maatschappij zegt: vind de moed, heb de dapperheid en vind de kracht.
Mocht je in deze ontdekkingstocht per ongeluk toch een ‘verkeerde’ snaar raken, geef dan gewoon toe dat je dit even niet begrepen hebt en zwijg. Het zal je vast vergeven worden en men zal waarschijnlijk weer vervallen in het ‘veilig’ praten over de onderwerpen van de psychose.
Zeker wanneer de psychose voorbij de fase van ‘the point of no return’ is gekomen.
In elk geval is de moeite genomen, heb je geïnvesteerd en heel misschien voelt de ander zich zelfs even werkelijk serieus genomen.
De vraag uit de inleiding laat ik nog even staan. Misschien dat jij er iets van vindt?
Geef een reactie