In de lente van 2003 kreeg ik mijn eerste psychose. Mijn man en dochter waren toen een week op vakantie. Ik volgde een opleiding intuïtieve ontwikkeling en had me verheugd op tijd voor mezelf. Ik wilde graag uitzoeken waarom ik het zo moeilijk vond om te kunnen ‘gronden’.
Met gronden wordt een basisoefening bedoeld om beter met beide benen op de grond te staan. Na al vijf jaar bezig te zijn met deze oefening, had ik deze tot mijn grote frustratie nog steeds niet onder de knie. Ik wilde weten wat mij hierin blokkeerde en had hiervoor in de week dat ik alleen thuis was, enkele workshops ingepland.
Tijdens een dansworkshop belandde ik in een regressie waarbij ik mijn geboorte herbeleefde
Ik ben zes weken te vroeg geboren en heb toen ik twee dagen oud was een buikoperatie ondergaan vanwege een aangeboren darmafsluiting. In de regressie kreeg ik de gewaarwording dat in mijn buik werd gesneden met een mes. Dit gaf zo’n enorme paniekreactie dat ik helemaal flipte. Ik voelde mijn energie omhoogschieten, het bleef nog even hangen bij mijn maag en keel en via mijn kruin schoot het eruit. Daarna waren de rapen gaar. Ik was ervan overtuigd dat ik de nieuwe vrouwelijke reïncarnatie van Jezus was geworden.
Er volgden drie dwaze dagen waarbij de psychose steeds heftiger werd
Ik sliep en at nauwelijks meer. Het meest beangstigend vond ik de wanen waarin ik ervan overtuigd was dat ik dood was, maar waarbij het nog net leek of ik leefde. Maar ook het gevoel belaagd te worden door allerlei wezens om me heen was verre van een pretje. Na drie dagen, toen mijn psychose het hevigst was, werd ik gelukkig gebeld door een goede kennis. Zij had door dat ik psychotisch was geworden omdat zij daar zelf mee bekend was. Ze heeft net zo lang op me ingepraat dat ik hulp heb gezocht. Zij maakte me duidelijk dat als ik niets zou doen een gedwongen opname zou volgen.
Als ik nog de regie over mijn leven wilde houden, moest ik zelf ingrijpen
Dit was voor mij het keerpunt. Ik heb de crisisdienst gebeld, de huisartsenpost voor antipsychotica en een vriendin om de medicatie bij de apotheek op te halen. De weekendmedicatie die ik allemaal in één keer naar binnen heb geslikt, gaf me gelukkig weer rust.
De volgende dag vroeg een huisarts mij wat er was gebeurd
Ik vertelde hem dat ik mijn gronding was kwijtgeraakt. Hij reageerde daarop afwijzend en vertelde me dat ik een woord gebruik dat hij niet kent. Ik heb zelf een psychologiestudie afgerond en had daar geleerd dat het gebruiken van niet bestaande woorden een symptoom voor schizofrenie kan zijn. Was ik zelf nog wat trots op mijn heldere waarneming ondanks mijn toestand, werd dit gereduceerd tot een ziektesymptoom alsof ik wartaal sprak. Dit voelde erg onveilig voor me, maar sterkte me in mijn voornemen dat ik zelf mijn hulpverleners wil kiezen. Ik wilde de regie houden en in ieder geval niet overgeleverd worden aan een arts die me niet begreep.
De oorzaak voor een psychose wordt traditioneel vaak gezien als een biologische hersenafwijking
Als oplossingsrichting wordt daarom vooral gekeken naar medicatie of een stressarme omgeving om dit brein weer te reguleren. Hoewel ik dit beide zinnige interventies vind, raakt dit voor mij niet de kern van mijn psychose. Mijn psychose begon bij een energetische onbalans veroorzaakt door de explosiviteit van een onderdrukt trauma. Hierdoor was mijn brein van slag geraakt. Deze theorie verklaarde voor mij ook mijn andere symptomen die gemakshalve werden genegeerd omdat het niet in het medisch plaatje past. Ik had moeite met lopen, minder gevoel aan de linkerkant van mijn lichaam en keek akelig leeg uit mijn ogen.
In mijn weg naar herstel heb ik veel baat gehad bij antipsychotica, een prikkelarme omgeving en de stapsgewijze terugkeer naar mijn werk
Maar ook de diverse energetische behandelingen hebben me goed gedaan. Pas na zeven jaar durfde ik aan mijn trauma’s te werken omdat ik eerst stabiel genoeg wilde zijn. Mijn psychotische ervaringen gebruik ik daarbij als een richtingaanwijzer voor mijn innerlijke conflicten en problemen. Omdat ik best veel heb meegemaakt zijn deze ervaringen een wespennest geworden.
Wat mij hielp zijn familieopstellingen, ademtherapie en een lichaamsgerichte traumabenadering
Het was pittig, maar het effect is dat ik daarna mijn medicatie blijvend sterk kon reduceren en krachtiger in het leven sta. Ik dissocieer nauwelijks meer en ik voel me meer een geheel in plaats van uit verschillende stukken te bestaan. Ik leid een leuk leven, maar ben ik nog steeds op weg. Mijn volgende uitdagingen worden mijn doorslaapprobleem en het verminderen van mijn schrikreacties. De tijd zal leren of dit me gaat lukken.
Catharine – Studeerde psychologie en werkt als projectmanager.
Geef een reactie