Marijn is psychosegevoelig en spiritueel maar heeft ook veel fantasie waar hij het leuk vindt om mee te spelen. “Ik kan ook me ook bevinden in een digitale ‘Trumanshow-simulatie’, of, nog gekker, we leven in een realiteitssimulatie waarin De Goden daadwerkelijk over onze schouders meekijken, maar waar we wel een eigen wil hebben.”
Tijdens mijn psychoses was ik ervan overtuigd dat ik in contact stond met mensachtige buitenaardsen. Ik wist alleen niet wie, en waar zij vandaan komen/ kwamen. Dat was mijn realiteit, die ik toentertijd ervoer. De homeopaat die mij Lachesis gaf, heeft mij alles over de Annunaki vertelt. Hele mooie gesprekken. Heel veel van geleerd. Bram Vermeulen een indrukwekkende lezing over onze goden, met als titel ‘In den beginne’. Beetje pedant en theatraal, maar dat mag ik wel. Het nummer ‘Annunaki’ van Def P. vind ik trouwens ook prachtig, maar dat terzijde.
Mijn juridisch adviseur bedank ik af en toe door hem mee te nemen naar de stad…
waar we dan op mijn kosten een hapje eten en een drankje doen. Dat heeft hij meer dan verdiend, want hij heeft, op vrijwillige basis, ervoor gezorgd dat ik nu nog een dak boven mijn hoofd heb. Een tijd geleden liepen wij bij het Leidseplein, een plek waar we ons alle twee niet echt op ons gemak voelen. Daarom zijn we een zijstraat ingedoken. Toen we langs een café kwamen stopten we. We werden gevoelsmatig naar binnen gezogen. Aan de bar zat een hele speciale vrouw. Ze was kunstenares, en al zeven jaar bezig met een schilderij. Geen warm water in haar huis, geen luxe. Ik vond haar heel speciaal, en vroeg op een gegeven moment of ze iets over haarzelf op een papiertje wilde schrijven. Pas bij thuiskomst heb ik het gelezen: “Ik ben hier op planeet aarde, een tranendal. Ik ben thuis op de Plejaden. Maar ik moest hier spiritueel heen. Ik had geen keuze!”
Het grappige is dat ik dit papiertje zo speciaal vind, dat ik het een speciaal plekje heb gegeven. Zo speciaal, dat ik het niet altijd kan vinden, zoals nu. Een spelletje in De Matrix? Ik raak er echter niet door in paniek. Komt het terug, dan graag. Komt het niet terug, dan niet.
De Pleiadiers zijn heel intelligent, maar ook heel gevoelig
De Annunaki zijn zeer intelligent, heel heftig, hard en supergrappig. Maar maak geen ruzie met ze, want ze kunnen je slopen. Beter een stapje terugnemen, als je ze voor de voeten loopt. Tijdens mijn psychoses zoek ik heftigheid en extreem plezier bij de Annunaki, en liefde bij de Pleiadiers. Geloof ik er in? Op zulke momenten wel. Nu zeg ik alleen ‘Ik heb het ervaren!’
Stel u zich eens voor dat op een andere planeet er mensen bestaan die ons in alle opzichten overtreffen. Waarbij gehandeld wordt op basis van instinct, sociaal gedrag en ratio. En er heel heftig wordt gevoeld. Waarbij alles in evenwicht is. Is het dan niet leuk om te gaan scheppen? Jezelf opnieuw uitvinden? The Game (goede film), The Hungergames? (goede films). Niet omdat het moet, maar omdat het oh zo vermakelijk is? Zij kennen waarschijnlijk hun scheppers, namelijk de mensen. En misschien zijn wij die mensen wel … in een parallel universum. Of in hetzelfde universum? En zijn wij de goden van onze goden, en daarmee de goden van onszelf? Of misten de kunstmatige intelligenten hun goden, die ze, zoals in The Matrix, misbruikten? Waardoor wij in een nostalgische digitale simulatie zitten? Omdat A.I. ook verder heeft geleerd, zichzelf evolueert en steeds meer emoties krijgt?
Op de Dam heb ik kennisgemaakt met ‘de grijze aliens’, en aanverwanten
Of was het een menselijk verkleedpartijtje? Ik ervoer het als zijnde aliens. Slimmer, heel veel slimmer, ultiem veel sneller dan mensachtigen. Tijdens mijn eerste psychoses waande ik mij de nieuwe profeet. Daarop volgende ontremmingen gedroeg ik me als iemand die te te enthousiast aan het leren was, met de agressie en woede van een volwassen man. Daarna ging ik handelen op basis van extreme waardering. Hierna voelde ik me kwetsbaar, zoals een kind dat kan zijn, like ’the glass child’ (prachtig nummer!). Op dit moment lopen wanen, dromen en de normale wereld steeds vaker in elkaar over. Mijn (on)bewuste doel om mezelf te worden? Mijn extreme streven naar stabiliteit? ‘Normaal zijn’ en me normaal gedragen, maar tegelijkertijd zo’n gek als een deur? Zoals mijn omgedachte, onbekende goden?
Nu ik er nog eens over nadenk …
Ik kan ook me ook bevinden in een digitale ‘Trumanshow-simulatie’, of, nog gekker, we leven in een realiteitssimulatie waarin De Goden daadwerkelijk over onze schouders meekijken, maar waar we wel een eigen wil hebben. Humm …klinkt bekend?!
Doet me denken aan het filmpje op youtube van Karl Wolfe over ‘structures on the moon’. Een van de eerste filmpjes die ik heb bekeken op internet, na het zien van een UFO. Zitten onze Goden gewoon te chillen ‘on the darkside off the moon?’. Are you kidding me?
“Moonbase, permission to enter the moon, with respect to our founding mothers and fathers?”
“Behave, and you are welcome to meet us! Come in. Green light.”
Potverjamdikkeme, dat zou toppie zijn! 🙂
Geef een reactie