Roelof is al bijna 13 jaar vrijwilliger bij een instelling voor zwaar verstandelijk gehandicapte mensen. “Ik heb een andere kijk gekregen op mezelf en mijn rol in deze wereld en uiteindelijk is het voor mij een belangrijke bron van zingeving geworden.”
In 1994 was ik al een tijdje opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis vanwege een psychose. Ik heb toen na enige aansporing van een activiteitenbegeleidster een lijstje gemaakt van dingen die ik in de rest van mijn leven nog wilde doen. Tegenwoordig noem je zoiets een bucketlist, maar toen had het geen aparte naam. Een van die dingen was werken in de zorg. Betaald werk heb ik daar later nooit gedaan, maar wel het nodige vrijwilligerswerk. Zo ben ik al bijna 13 jaar vrijwilliger bij een instelling voor zwaar verstandelijk gehandicapte mensen in de stad waar ik woon.
Bij die instelling ga ik iedere dinsdagmiddag duo-fietsen en rolstoel-wandelen met bewoners van een dagbestedingsafdeling
Deze mensen hebben het niveau van een driejarig kind, kunnen niet praten en kunnen vaak ook niet gewoon lopen. Als het slecht weer is bak ik een appeltaart voor ze en heel af en toe kook ik voor ze. Ik heb nog nooit een woord met ze gesproken omdat ze niet kunnen praten, maar uit gedrag en gelaatsuitdrukking kan ik ondertussen wel opmaken of ze iets leuk vinden of niet.
Af en toe vraagt iemand mij waarom ik dat eigenlijk doe, mensen van buiten de instelling
Die zeggen dan dat wanneer zij er zelf niets aan hebben, zij dat nooit zouden doen. Maar zo zie ik dat niet. Bij zo’n vraag moet ik altijd denken aan het boek Adam van Henri Nouwen dat ik eens gelezen heb. Henri Nouwen was een katholieke priester (ik ben zelf niet katholiek) die in de laatste jaren van zijn leven geestelijk medewerker is geweest bij een instelling voor meervoudig gehandicapte mensen in Canada. Een van die mensen was Adam, en daar heeft Henri jarenlang intensief voor gezorgd. Volgens Henri kun je aan het werken met deze mensen veel zingeving ontlenen omdat God ze als het ware opgeladen heeft met zingeving. Die tap je af als je met ze werkt.
Voor een deel ben ik het eens met Henri Nouwen.
Ik kan aan het werken met deze mensen veel zingeving ontlenen, maar dat is omdat ik die zingeving er eerst ingestopt heb
Die mensen zelf, daar komt bijna niets uit, maar ik doe dat werk al 13 jaar met een goed gevoel. En met de beste bedoelingen en de nodige liefde, en dat komt voor een deel bij mijzelf terug.
Het is alsof je als mens altijd met een halfdoorlatende spiegel voor je hoofd loopt: een deel van de goede of slechte bedoelingen met je medemensen komt weer bij jezelf terug. Het vrijwilligerswerk in de zorg, ook bij andere instellingen, maakt uiteindelijk dat ik mijzelf gewoon beter voel. Maar ik kan het niet gaan doen met de bedoeling om er zelf gelukkig van te worden, zo werkt dat niet. Als ik dat zou doen, krijgt het iets manipulatiefs. Dat is net zoiets als: door van mijn vrouw te houden word ik zelf ook gelukkig, maar ik kan niet van mijn vrouw houden om gelukkig te worden.
Met het vrijwilligerswerk dat ik gedaan heb, heb ik nuttige dingen gedaan, maar aan het eind van het liedje heb ik er zelf het meeste voordeel bij
Ik heb een andere kijk gekregen op mezelf en mijn rol in deze wereld en uiteindelijk is het voor mij een belangrijke bron van zingeving geworden.
Roelof is tot 25 jaar geleden ongeveer 7,5 jaar min of meer permanent psychotisch geweest. Sindsdien is hij goed hersteld, hertrouwd, werkt weer voor halve dagen en heeft hobby’s en vrijwilligerswerk. Hij is nog steeds geïnteresseerd in PsychoseNet.
Meer over zingeving
- Zingeving in de GGZ – Wat vind jij?
- Werk en zingeving na psychose
- Zingeving: Hoe kan ik meer uit het leven halen?
Geef een reactie