Alan opende in deze blog de blogwisseling tussen beiden. In dit stuk geeft Hans zijn reactie.
Afl. 2: Over stigma
Beste Alan,
Wij kennen elkaar slechts oppervlakkig van enkele plezierige ontmoetingen, de stichting Psychiatrie en Filosofie en uiteraard via Twitter, alwaar wij regelmatig de degens kruisen. Vandaar dat ik het goed acht om eerst uit de doeken te doen, waar ik voor sta en wat mijn beweegredenen zijn om mij als ervaringswerker tegen de zorg aan te bemoeien.
De afgelopen zes jaar heb ik mij, na een lange en diverse carrière in het zakenleven en een langdurige herstelproces van een fikse crisis, het ambacht van ervaringswerker eigen gemaakt. Daarbij heb ik 4,5 jaar als coördinator herstel & ervaringsdeskundigheid mogen werken bij een grote geïntegreerde ggz instelling. De afgelopen periode ben ik als ZZP-er actief binnen de psychiatrie en het sociale domein.
Gedurende de afgelopen jaren heb ik, naast prachtige ervaringen, ook de enorme tegenstelling ervaren tussen de leefwereld van de cliënt/burger en wat ik noem ‘de zorgsysteemwereld’
Die tegenstelling of -schier onoverbrugbare- kloof loopt tegenwoordig als een rode draad door mijn denken en handelen.
Ten aanzien van het onderwerp ‘Zinvol rennen’ is het ook belangrijk te weten dat ik uit een traditie kom waar sport als zijnde ‘lichaamscultus’ principieel afgewezen werd. Wellicht dat daar mijn desinteresse in het fenomeen sport vandaan komt… In diezelfde traditie was het gebruikelijk om zeer kritisch te zijn op de wereld en allerlei maatschappelijke fenomenen. Ook (opinie)leiders dienden altijd kritisch bevraagd, getoetst en tegemoet getreden te worden. Dit non-conformisme helpt mij heden ten dage om als ervaringswerker ook de moeilijke rol van luis-in-de-pels te kunnen vervullen.
Jij kwalificeert mij als jouw favoriete brombeer. Dat is prima, maar hierin meen ik een attitude te ontwaren die de gemiddelde hulpverlener vrije consequent tegenover mij aanneemt. Dit gevoel wordt mede gevoed doordat ik heb ondervonden dat de zorg, en in het bijzonder de ggz, moeilijk tot slecht met kritiek kan omgaan. Al heel snel komt er dan namelijk één of ander afweermechanisme de dialoog en/of de dynamiek beïnvloeden.
Mijn ‘kritiek’ betreft namelijk veelal eenvoudigweg een totaal andere zienswijze en beleving
Deze is onder andere ingegeven door het feit dat ik een Fremdkörper binnen de zorg ben en die inderdaad nogal eens haaks staat op de bestaande denkbeelden en cultuur. Mede hierdoor heb ik ondervonden dat het fenomeen tegenspraak, zich binnen de zorg dan wel ggz-cultuur, door de generaties heen niet of nauwelijks een legitieme plaats heeft weten te verwerven.
Vandaar dat mijn soms volstrekt andere mening, beleving of attitude, mede omdat ik die veelal klip en klaar ventileer, nogal eens als ‘gebrom’ wordt ervaren en als zodanig geduid…
Dit geschreven hebbende, zie ik er naar uit om de dialoog met jou aan te gaan over het fenomeen stigma, dat de laatste jaren zo salonfähig is geworden!
Met vriendelijke groet,
Hans van Eeken.
Alan Ralston is psychiater, filosoof, en lid van Schizofrenie Bestaat Niet (SBN). Hij fietst mee met de Social Run in het SBN-team.
Hans van Eeken is ervaringswerker, kwartiermaker en zelfhulp-facilitator. Naar aanleiding van het Social Run initiatief twitterde hij dat het überhaupt geen zin heeft om met iets dergelijks mee te lopen, want ‘het enige dat tegen stigma helpt is een individueel herstelproces’.
Lees ook:
Geef een reactie