Het thema rouw staat momenteel centraal in mijn leven. In korte tijd heb ik te horen gekregen dat de psycholoog waar ik al lang kom, een ander carrière pad gaat volgen, mijn schoonmoeder is drie weken geleden overleden. Daarnaast hebben mijn dochter en haar vriend na bijna 5 jaar hun relatie beëindigd.
Het is veel, teveel… En er speelde al zoveel.
Dat rouw zo rauw kan zijn, ervaar ik nu pas
Rouwen om iets wat niet meer is, kan op zo veel verschillende manieren zijn intrede doen. Rouw is een verzamelnaam voor mijn verdriet, voor mijn boosheid en voor mijn angst. Al deze gevoelens gaan door elkaar en overweldigen mij regelmatig. Ik kan daar niet goed mee om gaan en het enige dat ik kan doen is mij mee laten nemen, de controle proberen los te laten. En daar zit het ‘m nu net… Dat kan ik niet zo goed. Ik wil vasthouden aan dat was, dat waaraan ik gewend ben. Zodat het weer klopt en ik rustig kan ademhalen, niet bang hoef te zijn om in een wereld te leven zonder dat alles.
Ik denk na, diep na over al deze gebeurtenissen en raak verwikkeld in een ongrijpbare, niet eetbare soep. Ik kan het niet behappen en de paniek slaat toe. De mensen om mij heen zeggen vaak dat ook dit weer voorbij gaat, dat de heftige gevoelens over zullen gaan. Ik wil ze wel geloven, maar als je er midden in zit, is dit niet te overzien.
Ik probeer de rode draad te achterhalen, te doorgronden
Blijkbaar mag ik iets rondom het onderwerp ‘verlies’ en ‘afscheid nemen’. Hoe dieper ik daar over nadenk hoe onlogischer het wordt. Ik kan het leven niet doorgronden, niemand niet.
Mijn schoonmoeder leeft voort, in een andere vorm. Ik heb haar mogen ervaren na haar overlijden. Ook was ze daar tijdens de uitvaart. Naast het verdriet is er ook troost omdat ik weet dat het leven niet ophoudt nadat je lichaam is gestorven. Ik weet dat ze weer bij haar man en andere naasten is. Dat maakt het sterven wat lichter omdat er nog een heel “leven” volgt. Toch zal ik haar missen. Ze was een fijn mens.
Dat de psycholoog iets anders gaat doen valt mij zwaar. Ik heb zoveel met hem gedeeld en het vertrouwen gekregen te durven delen wat ik allemaal ervaar en hoe ik naar de wereld kijk. Dat valt allemaal weg. Het doet mij pijn en het maakt mij boos en verdrietig tegelijk. Ook zijn er angsten; Hoe nu verder? Ik weet dat ik hem in mijn hoofd, op een voetstuk heb geplaatst. Ik weet dat mijn brein hem als toevluchtsoord heeft bestempeld. Wat het heel lastig maakt om nu iemand anders in mijn leven toe te gaan laten. Ik weet ook dat mijn autisme dit niet makkelijker maakt. Ik denk nogal in hokjes.
De stress wat dit met zich meebrengt is hoog
Ik merk dat de stemmen en geluiden die ik steeds meer hoor, niet door anderen worden ervaren. Het is mijn oververhitte brein die een uitweg probeert te zoeken. Ik zet regelmatig de televisie uit om te horen of het geluid misschien daar vandaan komt. Ik loop door het huis om te horen of ik de geluiden kan plaatsen of dat de buren misschien net even te hard praten. Niets van dit alles is het geval en ik weet dat het in mij zit. Dat veroorzaakt angst en ik voel het mijn lichaam verzwaren, verlammen.
Het cirkeltje is weer rond en ik mag proberen rust te vinden en afleiding zoeken. Mijn tactiek is meestal (te) veel doen, waardoor ik niet teveel alleen met mijzelf ben. Toch merk ik dat ik ook heel moe ben en rust nodig heb. Het is een dilemma.
Waar geef ik aandacht aan?
Rouw is een proces wat tijd nodig heeft, dat realiseer ik mij al te goed. Ik realiseer mij ook dat het moeilijk is en dat ik daar hulp bij nodig heb.
Meer lezen over
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie