Daar zit ik dan te bekomen van de enorme rollercoaster die opnieuw mijn leven beheerst. Op 10 september kwam mijn man thuis van zijn nieuwste hobby handboogschieten met pijn op de borst. Helemaal klam en benauwd. Anderhalf uur later was hij dood. Op de hartbewaking stond al een dotterteam klaar, maar hij hij kwam niet uit de hartstilstand. Totaal onverwacht, geen voortekenen.
Op 21 september zou hij 66 jaar worden.
Het leven is niet eerlijk.
Dat weet ik al heel lang. Trauma’s depressies, hoge pieken, diepe dalen. Ik heb veel pech gehad en ben er altijd sterker uitgekomen
Net hersteld van een psychose en nu deze klap. Tweeëntwintig jaar was hij mijn zorgzame, geduldige en toegewijde maatje. We waren er voor elkaar door dik en dun. Open in alles wat we deden. Geen geheimen in gevoel en daad. Wat heeft hij allemaal niet doorstaan met mij al die jaren. Hij golfde mee met mijn pieken en mijn dalen. De kloven en ravijnen en zon en de maan en de sterren. Maar ook dit kom ik te boven. Zeker weten.
Het leven is niet altijd eerlijk.
Het is niet makkelijk voor een partner van een bipolair stemmingsgevoelige vrouw. Vooral niet als die diagnose niet is gesteld en steeds maar niet behandeld wordt. In 2015 vond mijn vorige psychiater dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis had en veranderde radicaal het beleid waardoor ik nog instabieler werd. Een beeld waarin hij nog ik mij herkende. Met als gevolg hevige instabiliteit, een depressie, ernstige automutilatie die ik nog nooit had vertoond en een zelfmoordpoging. Mijn lieve man had dit alles nog nooit meegemaakt bij mij. Ik had er zelfs al die jaren nooit mee gedreigd.
En dan vorig jaar ineens helemaal de andere kant op nadat ik mocht stoppen met de antipsychotica die al jaren de manie onderdrukte
Deze kwam ten volle tot bloei, hand in hand met een psychose en is in een half jaar tijd tot een absoluut hoogtepunt gekomen. Door het FACT team ook als uitingen van borderline geïnterpreteerd. Dus niemand greep in en mijn man zat met de brokken.
Het leven is niet eerlijk.
Mijn man voelde zich bestolen. Dat zei hij begin dit jaar meteen toen de juiste diagnose werd gesteld en de behandeling die daarbij hoorde zo goed aansloeg. De rust keerde eindelijk terug in huis. Hij zei aldoor dat er twee jaren van zijn leven waren gestolen. Want vanaf begin 2015 was het een rollercoaster hier in huis. Ik vertoonde alle kenmerken van een gemengde episode die aangezien werden voor borderline. De psychiater die ik net toegewezen had gekregen heeft hierover nooit een goed gesprek met mij gevoerd.
Bestolen. Ik dacht: ‘Ach jongen, er staan ons nog zoveel mooie jaren te wachten, we zijn nog niet zo oud’
Het hadden twee heel mooie jaren kunnen zijn. Twee kostbare jaren.
Nee, het leven is niet eerlijk.
Niet voor hem en niet voor mij. Maar ik ben er goed in, want dan denk ik: nee, ik heb nu gezien hoe hij weer opbloeide en hoe fijn het voor hem was om te zien hoe goed het met mij ging. Zijn afscheid een paar weken geleden is het mooiste afscheid dat ik van iemand hem meegemaakt.
Van mij had het best langer mogen duren, hij en ik
Het mag niet zo zijn. Misschien zit zijn taak er nu gewoon op. Die rots in de branding heb ik niet meer nodig. Dit vind ik in mijzelf. Maar het is stil nu in huis. Ik ben mijn maatje kwijt. Mijn innig geliefde levensgezel. En ik huil. Van buiten en van binnen hete tranen.
Nee het leven is NIET eerlijk.
Geef een reactie