‘Alles is nog mogelijk, ook al heb je een psychose gehad.’ In die stelling kan ik me zeker vinden. Misschien is het aan de optimistische kant. Maar ik kan in ieder geval voor mezelf spreken. Na een psychose – als je weer wat stabieler bent – kun je in principe alle kanten op. Er zijn zoveel omstandigheden en te maken keuzes die van invloed zijn op je herstel.
Wat mij betreft is daar nog een hoop optimalisatie in mogelijk, in de zorg en daarbuiten. Omdat er dus nog een wereld te winnen is, sta ik erg achter het initiatief van ‘Schizofrenie Bestaat Niet’, wat juist wil kijken naar wat kan.
Zelf kreeg ik een psychose toen ik dertig was
Op dat moment was ik bezig met het schrijven van een proefschrift in de natuurkunde. Ik zou toen bijna klaar moeten zijn, maar dat was niet zo. Ik maakte me erg veel zorgen dat ik mijn proefschrift niet op tijd af zou hebben en verbond mijn levenslot daar zo’n beetje aan. Geen goed idee. Dat leidde ertoe dat ik overwerkt raakte en snel daarna depressief, manisch en vervolgens psychotisch. Als een toverbal veranderde ik van psychische aandoening. Ik bleek erfelijk belast.
Twee maanden nadat ik met werken gestopt was, volgde een gedwongen opname
Tot twee keer toe werd ik een aantal dagen opgesloten in de separeercel. Ik kreeg flinke porties van het antipsychoticum Haldol, wat me in een soort robot veranderde. Het hielp wel goed tegen de psychotische wanen. Na vijf maanden mocht ik weer naar huis. Ik voelde me op dat moment nog wel een vreselijk wrak met een behoorlijke identiteitscrisis.
Hoewel ik, net als tijdens de depressie, twijfelde aan de keuze voor de natuurkunde, ben ik toch weer teruggegaan naar mijn oude baan. Ik hield me voor dat ik ook weinig keus had na zo’n psychiatrische opname. Ik was allang blij dat mijn werkgever me weer wilde hebben. En wat zou ik anders moeten doen met mijn leven? Ik was nog steeds depressief toen ik uit de kliniek kwam en vond mezelf weinig waard. Dat zelfstigma kwijtraken bleek uiteindelijk het lastigste stuk van dit verhaal.
Ik begon dus vrij snel weer te werken, al ging ik maar langzaam vooruit
Na een jaar werkte ik 28 uur per week. Ik ben verder gegaan tot ik weer fulltime aan het werk was. Vier jaar na die psychose ben ik alsnog gepromoveerd. Op de foto hierboven sta ik in de Senaatszaal van het Academiegebouw in Utrecht, om mijn proefschrift te verdedigen. Ik mag mezelf nu dus dr. ir. van den Broek noemen. Mijn boekje gaat over de ozonlaag boven de Noordpool, voor wie dat nog wil weten. Ik heb met een wiskundig computermodel de scheikundige reacties in de atmosfeer nagebootst. Er is dus blijkbaar na die psychose nog voldoende logisch denkvermogen overgebleven.
Ik geloof eigenlijk niet dat ik hersencellen verloren ben, zoals ik in de ggz wel eens gehoord heb.
Dr. ir. Miranda van den Broek – zelfstandig onderzoeker en projectleider in de publieke gezondheidszorg.
Blog over bipolaire stoornis: beetjebipolair.nl
Geef een reactie